In mijn vorige column schreef ik hoe mijn lieve, guitige, tweejarige zoontje ‘s nachts kon veranderen in een veeleisend monstertje. Ik was het helemaal zat om steeds maar weer op zijn commando te moeten komen opdraven voor een slok moedermelk. Daarom besloot ik het voortaan anders aan te pakken. Maar hoe moest ik het aanpakken om hem door te laten slapen, zonder heftige slaaptrainingen, trauma’s en schuldgevoel?
Ik besloot gewoon op mijn gevoel af te gaan. En met resultaat: de meeste nachten slaapt hij nu aan één stuk tot maar liefst 6.00 uur!
Ruim een jaar geleden las ik eens het boek Lekker slapen zonder huilen van Elizabeth Pantley. Hoewel ik me erg kon vinden in haar adviezen en aanpak, was ik er toen zelf nog niet aan toe om echt actie te ondernemen. Een aantal ideeën uit het boek waren echter wel in mijn achterhoofd blijven hangen. Zo legde ik mijn zoontje uit dat ik graag wilde dat hij de hele nacht ging doorslapen in zijn eigen bedje. Ik heb daarbij zijn grote broers als voorbeeld gebruikt, zo van: ‘die slapen ook in hun eigen bed; jij bent ook een grote jongen en gaat ook in je eigen bed slapen’.
In het begin viel hij aan de borst in slaap en legde ik hem in zijn eigen bed; iedere keer als hij ‘s nachts wakker werd, kreeg hij de borst en legde ik hem terug in zijn bed. Een zeer vermoeiende periode, voor mij was het immers veel makkelijker om hem mee te nemen naar ons bed en naast me te leggen. Maar we zetten door. Gelukkig verminderde het aantal voedingen al na een paar nachten, zodat ik niet meer zo heel vaak mijn bed uit hoefde.
De volgende stap, die wij pas maanden later namen, was hem te gaan aanwennen om zonder borst in te slapen. Na het vaste avondritueel – pyjamaatje aan, tanden poetsen, boekje lezen en borstje drinken – legde ik hem wakker in zijn bedje. Wel bleef ik bij hem zitten en als hij ging huilen, wiegde ik hem net zo lang tot hij in slaap viel. Later wiegde ik hem tot hij bijna in slaap viel. Zo gingen we steeds een stapje verder. Nu, ruim een maand later, zijn we zover dat ik hem, na de borst, wakker in bed kan leggen en het licht kan uitdoen. Terwijl ik boven nog wat aan het rommelen ben, doet hij stilletjes zijn oogjes dicht en valt hij helemaal zelf in slaap.
Een geweldig resultaat. Maar wat nog mooier is: ‘s nachts ging hij door deze aanpak zowaar ineens zelf steeds vaker doorslapen. Alsof hij nu het vertrouwen heeft dat hij ook zelf, zonder borst, in slaap kan vallen. Natuurlijk wordt hij ‘s nachts toch nog wel eens wakker. Ik ga er dan wel naar toe, maar geef hem nu geen borst meer. Ik herhaal gewoon het ritueel van ‘s avonds: even wiegen en weer terugleggen in zijn bedje. Meestal valt hij dan zelf weer in slaap en blijft hij lekker slapen tot de volgende ochtend. Dat hij iets eerder klaar is met slapen dan wij, dat nemen we dankbaar voor lief. Vanaf een uur of zes haalt mijn partner hem naar ons bed toe voor nog een klein uurtje samen slapen en borstje drinken.
Dus, voor alle moeders die ook zo’n veeleisend borstdrinkertje hebben ‘s nachts: wanhoop niet. Lekker slapen zonder huilen is mogelijk en kan met geduld en liefde ook voor jou bereikbaar zijn!