‘Jippie, logeren!’ Twee kleine koffertjes, gevuld met knuffels, staan klaar in de gang. De jongens gaan logeren bij opa en oma. Enthousiast staan ze te springen bij de voordeur, ze hebben het altijd reuze naar hun zin bij hun grootouders. Ook papa en mama vinden het best eens lekker om een dagje voor zichzelf te hebben. En wat opa en oma betreft mag de logeerpartij wel een week duren: ‘Twee nachtjes maar? Mogen ze echt niet langer blijven?’
Ik vind het eigenlijk al heel wat; dit is de eerste keer dat ze twee nachtjes mogen blijven. Andere ouders verklaren ons voor gek; er zijn er die al een week zonder kroost op vakantie zijn geweest! Sommigen vinden het zelfs zielig dat onze jongens nooit lang van huis zijn. Wij zijn echter zeer terughoudend met logeerpartijtjes. Niet alleen kunnen wij de jongens niet lang missen (en zij ons niet, toch?). Ook loop ik niet graag het risico te ‘ontploffen’. Want hoe moet dat met de borstvoeding als ze langer dan twee dagen weg zouden blijven?
Ook al zijn het dit keer ‘maar’ twee nachtjes, toch ben ik er niet helemaal gerust op, zeker niet na het vorige logeerpartijtje. We hadden toen een feestje in het noorden van het land. De jongens gingen logeren, zodat niet alleen wij, maar ook zij een leuk weekend tegemoet gingen. Vlak voor vertrek vertelde ik nog tegen een verbaasde, maar wel geïnteresseerde, student-verloskundige dat voeden na het tweede levensjaar echt niet zo’n belasting meer is. Het is meer een slokje voor de gezelligheid. En een kolf had ik na zoveel jaren echt niet meer nodig.
Nou, dat heb ik geweten. Het feestje was gezellig, dat wel. Maar toen ik de volgende ochtend op ons logeeradres wakker werd, voelde ik me redelijk beroerd. Niet veel later merkte ik dat mijn rechterborst hard en rood was. ‘t Zou toch niet….?
Jawel hoor, na ruim vier jaar voeden had ik voor het eerst een borstontsteking. Wat een ellende, zeg. Ik voelde me zwaar beroerd; we moesten echter nog minimaal drie uur rijden voordat mijn kleine mannetje mij kon helpen en de stuwing weg kon drinken. Tegen de middag arriveerden we bij opa en oma, waar de jongens het uiteraard heerlijk naar hun zin hadden. Voor het eerst had ik spijt dat ik de jongste had aangewend alleen rondom zijn slaapmomenten te drinken. Hij had zo midden op de dag echt geen zin in de borst. Uiteindelijk ben ik ziek het bed ingekropen, en met hulp van een vriendin, die lactatiekundige is, ben ik er in twee dagen bovenop gekomen.
Logeerpartijtjes: leuk, maar niet te lang. Eén, hooguit twee nachtjes mogen de jongens blijven. Zielig voor ze? Welnee! Hoe leuk de kinderen logeren ook vinden, na twee dagen zonder papa en mama kiepen ze maar wat graag hun koffertjes met knuffels leeg op hun eigen bedjes.