Een moeder die langer dan een paar maanden borstvoeding geeft, kan haar kinderen niet loslaten. Ze wil ze dichtbij en klein houden. Dit is helaas een veelvoorkomend vooroordeel in onze maatschappij. Maar persoonlijk associeer ik borstvoeding al vanaf dag één juist met loslaten. Niet van mijn kinderen. Dat niet. Maar wel van controle en verwachtingen. Van mij en van anderen.
Mijn eigen verwachtingen moest ik direct na mijn eerste bevalling leren loslaten. Ik had me goed voorbereid op het geven van borstvoeding en ik dacht: ‘Als ik het maar doe zoals ik heb geleerd dan gaat het goed’. Fout. Door onze langdurige scheiding na de geboorte en het te korte tongriempje van mijn slaperige ‘randprematuurtje’ ontstonden er toch allerhande problemen. Ik kon niet anders dan dat accepteren en roeien met de riemen die ik had.
Ook moest ik mijn drang naar controle loslaten. Ik had gelezen dat het niet uitmaakt hoe vaak een baby aan de borst drinkt maar door mijn vroegere bijbaan in de kinderopvang was ik gewend aan voedingschema’s. Ik had het gevoel te falen doordat mijn eerste kindje ‘zo vaak’ de borst wilde. Ik pende de eerste weken met veel toewijding zijn voedingstijden neer in de hoop een regelmaat te ontdekken waar ik iets mee kon. Wat ik er dan precies mee zou kunnen, weet ik nog steeds niet. Wat ik wel wist was dat mijn tijd – die ik ooit helemaal zelf kon indelen – opeens werd gevuld met ‘onverwachts’ voeden, verschonen, troosten en noem het maar op. Heerlijk was het om ons kleine mensje eindeloos vast te houden en te verzorgen maar het was ook overweldigend en daarom zocht ik houvast in een schema. Zoonlief wist echter dat de bar 24/7 open was en maakte daar dankbaar gebruik van. Zelfs na drie maanden kon ik nog geen glimp van regelmaat ontdekken. Het nutteloze lijstje verdween in de prullenbak.
Naast mijn controledrang werd ik door onze borstvoedingsperiode ook geconfronteerd met mijn eigen preutsheid en aangeleerde schaamte. Niet iets waar ik me aan vast wílde houden maar dat gevoel loslaten is zo eenvoudig niet. Mijn borsten heb ik altijd prima gevonden maar ze waren ooit onlosmakelijk en alleen verbonden met mijn lijf en mijn seksualiteit. Daarom was openbaar voeden best iets om me druk over te maken. Tijden heb ik zitten hannesen met doeken en schorten maar ik had het gevoel dat ik zo alleen maar meer aandacht op ons vestigde. Ook keek ik terwijl ik de borst gaf vaak schichtig om me heen alsof ik bij de drogisterij een lipstick in mijn zak had gepropt en niet van plan was te betalen. Het belachelijke idee dat ik iets deed waarvoor ik me zou moeten schamen moest ik uit eigenbelang zo snel mogelijk laten varen.
Op een ander vlak kwam mijn gevoel wederom in botsing met heersende ideeën over wat ‘normaal’ is. In babytijdschriften las ik dat baby’s een vaste volgorde van activiteiten ‘nodig’ hebben, zelf in hun bedje in slaap ‘moeten’ vallen en zo snel mogelijk ‘moeten’ doorslapen. Maar alles in mijn lijf en moederhart vertelde me dat mijn baby gewoon bij mij wilde zijn en bij me wilde drinken. De maatschappelijke verwachtingen wat betreft gewenst gedrag van baby’s liet ik daarom eveneens los. Mijn kleine mannetje sliep meestal dicht bij me en ik leerde wat ‘go with the flow’ betekent. Mijn wens om mijn kinderen aan al die volwassen verwachtingen te laten voldoen, gaf ik met liefde op. En daarmee mijn behoefte aan goedkeuring van de buitenwereld.
En mijn zoontjes loslaten? Kinderen zijn gelukkig uitstekend in staat zelf aan te geven wanneer zij klaar zijn om beetje bij beetje de wereld te gaan ontdekken. In hun eigen tempo. Ik volg hen daar in. Ze mogen altijd terugkeren naar de veilige basis die ik voor hen hoop te zijn. Onze band zal zo geleidelijk veranderen dat het bijna niet waarneembaar is. We passen ons aan aan de nieuwe fases die we samen doorlopen. Geforceerd stoppen met borstvoeding terwijl we er samen van genieten heeft daarin geen plaats. En wat anderen daarvan vinden? Tja. Dat heb ik losgelaten.