Na een half jaar puur moedermelk is het tijd voor de eerste hapjes. Zoonlief kijkt ons al een paar weken het eten van ons bord, dus hij lijkt er wel aan toe te zijn. Het eerste hapje, een peertje, gaat er dan ook in als koek. En ook het tweede hapje eet hij met smaak op. Zijn repertoire breidt zich snel uit. Het duurt niet lang of hij eet al verschillende soorten fruit en groenten. Het is aandoenlijk om te zien hoe zo’n kleintje zich de kunst van het eten eigen maakt. Het voedsel belandt niet alleen in zijn mond, maar ook in zijn ogen, op zijn voorhoofd en wangen, op zijn buik, in de kinderstoel en op de grond.
Al snel blijkt ons mannetje een sterk eigen willetje te hebben wat het eten betreft. Als wij hem iets aanbieden wat hem niet aanstaat, wordt het voedsel met een resoluut gebaar afgewezen. En het mondje blijft stijf gesloten.
Helaas zijn het niet alleen asperges of bloemkool die hij afwijst; ook moedermelk moet eraan geloven. ‘Ik ben toch geen baby meer’, lijkt hij te denken als ik hem de borst aanbied. Ook als hij zelf aangeeft de borst te willen, heeft hij het na drie slokjes wel weer gezien. ‘Tijd voor iets anders; geef mij maar hetzelfde als mijn grote broers.’ Mijn kleine baby’tje voelt zich al een hele vent. En ik…?
Enerzijds vind ik het natuurlijk prachtig om te zien hoe ook onze jongste telg zich als een nieuwsgierig en onderzoekend kind aan het ontwikkelen is. Aan de andere kant heb ik er toch wel moeite mee dat hij niet meer zo graag bij mij drinkt als in de eerste maanden. Vertwijfeld vraag ik me af of hij wel zal blijven drinken. Ik heb nog helemaal geen zin om te stoppen met voeden. Of moet ik nu al leren loslaten? Wat wordt mijn kleine ventje toch snel groot.
‘s Nachts vergeet hij gelukkig even dat hij al een grote jongen is. Als een klein baby’tje kruipt hij tegen me aan en met zijn oogjes dicht zoekt zijn mondje de borst om zich veilig vast te zuigen. Hij heeft me toch nog een beetje nodig.
Na de eerste stapjes richting zelfstandigheid zullen nog vele stappen volgen. Binnenkort zal hij zijn eerste stapjes zetten, en heeft hij mij niet meer nodig om zich te verplaatsen. Voor ik het weet, zal hij naar de basisschool gaan en de dingen doen die zijn grote broers nu al kunnen. En op een dag stopt hij helemaal met ‘borsje dinke’. Dan zal ik voor het eerst in jaren geen borstvoeding meer geven. Gelukkig is het nog niet zover. Ik heb nog even de tijd om te oefenen in de kunst van het loslaten.