Veel vrouwen die zelf goede ervaringen met borstvoeding hebben, kennen de situatie: ‘Mijn vriendin is zwanger, maar ze ziet borstvoeding niet zitten. Hoe kan ik haar overhalen?’ Maar je bent bang je vriendin van je te vervreemden als je te fanatiek overkomt. Tegelijkertijd word je gek van de fabeltjes die je vriendin verkondigt. Je zou het liefst het halve internet voor haar uitprinten, haar meeslepen naar een informatieavond over borstvoeding en haar op een onvervalste zedenpreek trakteren.
Maar je houdt je in. Want je weet: met borstvoeding moet je niet spotten. Al voor de geboorte is het een van de meest persoonlijke en gevoelige aspecten van het moederschap. En het aspect dat misschien wel met de meeste mythes omgeven is. Ziet de ene zwangere allerlei beren op de weg, een ander verwacht weer dat het vanzelf zal gaan. Probeer je te vertellen dat je het moet leren en dat het in het begin best zwaar kan zijn, dan zou je je vriendin kunnen afschrikken. Maar ben je lyrisch over borstvoeding, dan riskeer je als hopeloos romanticus te worden afgedaan. ‘Aan mijn lijf geen polonaise.’ ‘Ik ben gewoon geen type voor borstvoeding.’ Wat kun je daar voor zinnig argument tegenin brengen?
Je kunt praten als Brugman over hoe belangrijk, intiem en gemakkelijk borstvoeding is. Maar wat doe je als blijkt dat je vriendin niet op je verhandelingen zit te wachten? Je wilt ook je vriendschap niet op het spel zetten. Je houdt daarom maar je mond.
Maar misschien kan het ook anders. Zitten wij, als het gaat om borstvoeding, niet te snel op de praatstoel, of zelfs de preekstoel? Misschien moeten we in plaats van praten eens proberen te luisteren. Soms gaan achter het gegeven argument heel andere gevoelens of gedachten schuil. Misschien is je vriendin onzeker over het moederschap (kan ik die verantwoordelijkheid wel aan?), voelt ze zich ongemakkelijk over haar eigen lichaam (ik zie mezelf nog niet in het openbaar voeden), vraagt ze zich af hoe dat moet als ze weer gaat werken (ik ga echt niet vragen of ik mag kolven) of is ze bang dat ze de controle over haar leven kwijtraakt (ik wil weten wanneer en hoeveel de baby eet). Ze kan zelfs een heel persoonlijke reden hebben die ze liever niet met jou wil delen. Misschien is ze bang dat haar seksleven eronder lijdt, heeft ze hypergevoelige borsten, worstelt ze met een verleden van seksueel misbruik of is ze depressief.
Ondertussen zegt ze desgevraagd dat ‘borstvoeding niet bij haar past’ of dat ze ‘het te veel gedoe vindt en liever gewoon de fles geeft’. Afhankelijk van hoe hecht je vriendschap is, kun je proberen de echte reden boven water te krijgen. Gewoon door te vragen en te luisteren. Luisteren is meer dan aanhoren: het betekent dat je haar zorgen en twijfels serieus neemt en ze niet direct van tafel veegt. Kom niet direct met adviezen of informatie. Als je wilt laten weten dat het ook anders kan, kun je vertellen over je eigen ervaringen, waarbij je ook uitlegt hoe onzeker je zelf in het begin soms was.
Uiteindelijk is het allerbelangrijkste wat je als vriendin kunt doen, er na de bevalling voor haar zijn. Maak er geen woorden aan vuil als ze geen borstvoeding geeft. Geeft ze wel borstvoeding, promoveer jezelf dan tot ‘boezemvriendin’. In die eerste dagen en weken na de bevalling heeft zij vooral een ervaren moeder nodig die haar twijfels begrijpt, haar praktisch ondersteunt, voor haar zorgt en haar voorziet van de nodige informatie, zonder een oordeel te vellen. Boven alles heeft ze behoefte aan iemand die haar vertelt dat ze het geweldig doet. Uiteindelijk is je vriendin noch met een zedenpreek noch met meepraterij geholpen. Wat ze het meest nodig heeft, is een echte vriendin.