Na een voorspoedige bevalling wordt Marieke geboren. Iedereen is gelukkig en blij. Ik geniet van deze thuisbevalling. Er zijn geen complicaties en Marieke drinkt na de geboorte meteen aan de borst. Een dag later word ik gebeld door een ongeruste kraamverzorgster, de baby is niet lekker.
Ik ga snel kijken. Marieke ligt slapjes en grauw op het aankleedkussen. Ik zie het meteen, dit kindje is ziek. Binnen een uur ligt ze aan het infuus met antibiotica op de couveuseafdeling van het plaatselijk ziekenhuis. Ik baal. Ik vind het afschuwelijk als een kindje ziek is en het gescheiden gaat worden van de moeder.
Een ziek kindje voelt zich ellendig en komt dan ook nog in een vreemd bedje te liggen. De vertrouwde stem van haar vader en moeder hoort het nog maar een paar keer per dag. De ouders hebben intussen de schrik van hun leven gekregen. De onzekerheid is groot. Gaat mijn kindje dood? Ze moeten hun kind in handen van vreemden geven en komen in aanraking met de imponerende medische wereld. Ze hebben weinig meer in te brengen in de behandeling van hun kind. De meeste ouders willen vooral steeds heel dicht bij hun kindje zijn, maar de bezoekuren zijn vaak beperkt. Ook het voeden kan frustrerend verlopen. De verpleegkundigen voeden het kind vaak met sonde of fles op de tijden van de afdeling. Daardoor kan het kind overvol raken en is voeden op verzoek meestal niet mogelijk.
We hebben hier in Nederland een goed georganiseerd gezondheidssysteem en een ziek kindje is tijdelijk beter af in het ziekenhuis. Maar de impact is enorm. De hectische tijd vol spanning vormt een groot contrast met het idee van een gezellige kraamtijd. De zorg voor een ziek kind op een drukke afdeling kan zomaar voorbijgaan aan de normale behoeften van ouders en baby’s. De medische benadering lijkt het belangrijkst te zijn. Ouders voelen zich overgeleverd aan de gang van zaken in een ziekenhuis. Maar het kan ook anders.
In een aantal ziekenhuizen, verspreid over de hele wereld, worden zieke baby’s niet gescheiden van de moeder. Deze speciale zorg wordt ook wel Kangaroo Mother Care genoemd. Zieke baby’s worden behandeld in de nabijheid van de moeder en worden daarna op de borst van de moeder gelegd en met doeken gefixeerd. De moeder is natuurlijk dé plek voor een kind om beter te worden, aan te sterken en ongelimiteerd te kunnen drinken aan de borst. Huid-op-huidcontact is onmisbaar voor de rust van een baby en de moeder. Op deze manier worden ouders niet buiten de behandeling van hun kind geplaatst, maar worden ze juist een onderdeel daarvan. In Nederland ken ik geen couveuseafdeling waar de zorg op de KMC-manier geboden wordt. Natuurlijk wordt lichaamscontact en borstvoeding wel gestimuleerd. Ouders mogen vaak logeren in het ziekenhuis of in een Ronald McDonald Huis. Er kan dus nog veel meer babyvriendelijk worden gewerkt dan er nu gebeurt. Dat lijkt mij wel wat!
Gelukkig gaan de meeste baby’s uiteindelijk weer gewoon hun eigen gang. Daar is Marieke het voorbeeld van. Ze reageert goed op de antibiotica. Na een paar dagen ligt ze lekker bij haar moeder op de borst te genieten. Opeens begint ze weer te happen. Ze kruipt, ondanks de slangen en buizen, naar de tepel. Ze drinkt gewoon heel eigenwijs aan de borst.