Afscheid

column298.jpgJa inderdaad: afscheid. Want dit is (voorlopig) mijn laatste column voor Borstvoeding.com. Het is op. Kleine kindjes worden groot en hoewel ze nog steeds heel graag het door hun zolang gekoesterde lichaamsdeel van mij aaien, knuffelen en er tegenaan liggen, verdwijnt hun belangstelling voor het drinken aan mijn borst. En dat betekent afscheid. Voor mij afscheid van een prachtige periode. Voor hen afscheid van een dagelijks ritueel van voeden, troosten en knuffelen.
Bijna negen jaar mocht ik samen met mijn drie kindjes genieten van bijzondere voedingsmomenten. Momenten die soms zwaar waren, want ook ik ben bekend met tepelkloven, borstontstekingen en spruw. Maar de momenten zullen vooral in mijn herinnering blijven als waardevol, mooi en soms ook met de nodige dosis humor. Want gelachen heb ik zeker, samen met mijn kinderen die aan de borst de meest gekke bekken konden trekken of de meest grappige vragen stelden.

Iets anders dat ik zeker niet zal vergeten is het gemak van borstvoeding. Hoe vaak ‘ men’ mij niet heeft gevraagd: ‘Hoe doe je dat toch, hoe hou je dat vol?’
‘Gemakzucht,’ dacht ik dan. Ik heb mezelf in een van mijn vorige columns wel eens een luie moeder genoemd. En dat ben ik ook. Ik hoefde nooit naar beneden midden in de nacht voor een fles of uren te sussen bij een ziek kind. De borst deed wonderen.

Ook koester ik de waardevolle kennissen die ik heb opgedaan op borstvoedingsfora en facebookgroepen en die ik ontmoette op verschillende beurzen door het land. De mooie opmerkingen van voorbijgangers terwijl ik mijn kind voedde (De vervelende vergeet ik gemakshalve maar even onder het mom van ‘ je weet niet wat je mist’). De oude mevrouw die me aansprak en me vertelde dat ze het zo goed van me vond dat ik in het openbaar voedde. Dat dat vroeger heel normaal was. En dat ze dankzij mijn voedingsmoment weer even terug kon denken aan haar heerlijke voedingsmomenten, bijna zeventig jaar geleden.

Dus afscheid neem ik vooral met een lach. Met het koesteren van de fijne momenten. Met een klein gevoel van trots dat ik dit heb kunnen doen. Met het prettige gevoel dat mijn kinderen zelf hebben kunnen bepalen wanneer ze niet meer bij me willen drinken.

En nu is het klaar.
Vorige week liep mijn jongste na het wakker worden voor het eerst de trap af zonder eerst bij me in bed te kruipen en te vragen om ‘borsje’. Ik was verbaasd, even van slag maar bedacht me toen dat het mooiste van het afsluiten van een mooie periode de herinneringen zijn. Dus die koester ik. Het is goed zo.

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen