Lente wordt bijna vier jaar. Haar geboorte lijkt een eeuwigheid, maar ook een flits geleden. In Amsterdam drie hoog achter huilde ze fel terwijl ze naar buiten kwam. Binnen een kwartier lag ze aan de borst. En daar is ze lang aan blijven liggen. Ik had geen idee hoe lang ik zou gaan voeden. Minimaal zes maanden dat wel.
De eerste maanden waren zwaar. Vriendinnen noemden Lente een huilbaby. Pijnlijke tepels, gebroken nachten, darmkrampjes. Er aan terugdenkend vraag ik me af hoe ik het volgehouden heb. Toen was daar opeens het magische zes maanden moment.
Ik zag niet in waarom ik zou stoppen. Dus ging ik door. Het voeden werd steeds leuker. Een klein mollig handje dat op je borst tikt en ‘toetoe’ te drinken vraagt. Wat is er mooier?
Lente werd één en zette haar eerste stapjes. Was nu dan het moment om te stoppen? Maar waarom? Ze genoot er nog zo van en ik ook. Hoe langer ik voedde hoe slechter ik me kon voorstellen hoe het leven zou zijn zonder voeden. Eén jaar werd twee jaar. Ik werd zwanger van Mare en kwam droog te staan, maar Lente ‘dronk’ rustig door. En zo werd ik tandemmama. Af en toe had ik het er helemaal mee gehad, maar toch genoot ik vooral van die speciale momenten met mijn twee meisjes tegelijk aan de borst.
Lente buiten of bij anderen voeden deed ik niet meer. Ik had geen zin in afkeurende blikken. Toetoe kreeg Lente in bed voor het slapen gaan. Lente werd drie jaar. De WHO-grens waren we al lang gepasseerd. Ik vroeg haar vaak ‘s avonds in bed wanneer ze zou gaan stoppen en beloofde haar dan een cadeautje. Dan stak ze haar handje op als teken van als ze vijf jaar zou zijn. Dat leek ons wat laat. Straks zou ze naar school gaan; dat was voor ons een soort ‘natuurlijke’ grens. Maar telkens als we te lang aandrongen als ze zou stoppen, werd Lente verdrietig. Ze was er duidelijk nog niet aan toe.
Rond Sinterklaas glijden de reclamefolders door de bus. Lente is in de prinsessenfase. Ze wijst een rode K3 jurk aan, haar ogen glinsteren, die wil ze graag hebben. We proberen nog een keer of ze er nu aan toe is: “Lente, als je stopt met toetoe drinken, mag je die jurk hebben.” Tot onze verbazing zegt ze ja. Die avond erop vraagt ze om toetoe. Als we haar aan de jurk herinneren, hoeft het niet meer. Dat gaat zo twee avonden door. De vierde avond vraagt ze er al niet meer om, ook al ziet ze Mare wel drinken aan de borst. Ze is gestopt.
Ik voel me melancholisch. Was dit het nou? Is ze echt gestopt? Zomaar, voor een K3 jurk? Ik voel me dubbel. Ik wilde dat ze zou stoppen, maar nu ze gestopt is, voelt het raar en een beetje leeg. Later die week zie ik mijn meisje zelfbewust in de kring zitten tijdens het wennen op school. Wat is ze groot. Mijn melancholie ebt weg. Ik ben trots op haar. Ze heeft mijn borsten niet meer nodig. Het is mooi geweest. Het is goed zo.