Mijn broer en zijn vrouw krijgen een baby. Het is hun eerste. Ik ben heel blij voor ze en ook heel nieuwsgierig. Wordt het een jongen of een meisje, wat voor karakter zal de baby hebben, hoe zal mijn broer zijn als vader, hoe zullen ze hun kindje opvoeden?
Het is de eerste keer dat mensen die mij zo na staan een kind krijgen. Als zus-met-baby-ervaring is voor mij de verleiding groot om broer en schoonzus te overspoelen met mijn opvoedingsideeën. Maar ze zitten straks als kersverse ouders volgens mij niet te wachten op advies na advies na advies. Ze willen zelf bepalen hoe ze hun kindje opvoeden en hun eigen fouten kunnen maken. Ik moet nog oefenen in mijn nieuwe rol als tante…
In de afgelopen drie jaar heb ik zo mijn eigen ideeën over de opvoeding van baby’s ontwikkeld. Ik vind het een interessant onderwerp en heb er veel over gelezen, gesproken en gediscussieerd. Om eerlijk te zijn kan ik er eindeloos over door blijven praten… Gesprekken worden echter regelmatig wat ongemakkelijk doordat ik met mijn ideeën in een ver uiteinde van het spectrum van mogelijkheden zit. Lang borstvoeding geven, samen slapen, Rapley-en, baby-gebarentaal leren, niet laten huilen; ik zit flink in de geitenwollensokkenhoek.
Daarom is het niet vreemd dat ik regelmatig mensen tegenkom die hun kind totaal anders opvoeden. Mijn collega’s halen bijvoorbeeld regelmatig hun wenkbrauwen hoog op als ze mij horen vertellen dat Fiene bij ons in bed slaapt met Berend in een co-sleeper ernaast. Aan de andere kant zit ìk me te verbijten bij verhalen over voeden op de klok, als ik kindjes de longen uit hun lijf hoor huilen, of als ik hoor over moeders die stoppen met borstvoeding omdat ze in de kraamweek een paar druppels melk kolfden en daardoor denken niet genoeg te hebben… Zielig voor de baby in kwestie en ik vind het bovendien jammer voor de ouders die op die manier heel veel missen waar ik zelf zo van kan genieten.
Maar ja, de opvoeding van je kind blijft toch een heikel onderwerp, niet iedereen kan het waarderen als ik vertel over hoe wij het anders doen. Helemaal niets zeggen vind ik erg moeilijk, dus inmiddels heb ik een redelijke middenweg gevonden. Ongevraagd me ergens mee bemoeien probeer ik te vermijden, vragen beantwoord ik graag en ervaringen deel ik op ieder opportuun moment. Ik probeer een belerend toontje te vermijden en toch te vertellen over de door ons gekozen oplossingen voor alledaagse baby-uitdagingen. Ik hoop daarmee mensen te laten zien dat er nog een heleboel andere, kindvriendelijkere, mogelijkheden zijn naast de standaard Nederlandse aanpak van de drie R-en.
Dat wordt ook de tactiek voor broer en schoonzus. Ik voorzie ze nu al van allerlei weetjes over borstvoeding, samen slapen, draagdoeken en dergelijke. Op basis van alles wat ze horen, lezen en zelf bedenken zullen zij hun eigen keuzes maken. Ik wens ze veel succes, wijsheid en geluk in dit mooie avontuur!