Door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld

column406.jpg‘Door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld.’ Terwijl ik mijn kopje koffie drink op zondagochtend hoor ik manlief langs de eucharistieviering op de televisie zappen.
Schuld. Het is een hot topic in de wereld van (jonge) ouders. Er zijn zoveel keuzes te maken en geen enkele ouder wil het natuurlijk op z’n geweten hebben dat zijn of haar kleine lieveling voor het leven geschaad is. Of het nou gaat om voeding, opvoeden, slaapgewoontes, wel of niet vaccineren, op elk front kun je een veelvoud aan keuzes maken. Als ouder rust er nogal een verantwoordelijkheid op je schouders. Je kan dus maar beter de juiste keuze maken! Nu is het ironische, zoveel wijzer ben ik al wel geworden, dat je het nooit helemaal in de hand hebt hoe een keuze uitpakt. Bovendien, dat wat ‘juist’ is, kan voor iedereen weer iets anders betekenen.
Vaak merk ik dat ouders zeggen dat hen een schuldgevoel aangepraat wordt. Meestal gaat het dan over het niet geven van borstvoeding. Soms zijn dit verhalen over borstvoedings-zeloten die kunstvoedinggevende moeders nog net niet verketteren omdat ze hun kind niet aan de borst hebben. Maar vaker gaat het over het feit dat er tegenwoordig in de media veel aandacht wordt besteed aan borstvoeding, over de melfies en brelfies en het promoten van borstvoeding. Of het gaat over lactatiekundigen of zorgprofessionals die hen uit hebben gelegd dat in principe elke vrouw (pakweg 98%) borstvoeding kan geven. Die vertellen dat borstvoeding de biologische norm is, qua samenstelling, voedings- en gezondheidswaarde niet te vergelijken met kunstmatige zuigelingenvoeding.

Moeders openlijk verketteren is natuurlijk nergens goed voor, wat schiet je daarmee op anders dan mensen te kwetsen? Maar interessanter vind ik de melfies, de media-aandacht en objectieve en eerlijke informatie die gegeven wordt door zorgprofessionals om borstvoeding te stimuleren en te normaliseren. Ik begrijp niet waarom dit wordt gezien als een manier om moeders die kunstvoeding geven een schuldgevoel aan te praten. Ik ben het hier dan ook niet mee eens. Ik vind het oneerlijk dat mensen die objectieve informatie verschaffen dit wordt verweten. Ze doen dit namelijk om de allerkwetsbaarste groep die er is de best mogelijke start te geven en de samenleving op die manier vooruit te helpen. Hoe kun je hier tegen zijn?

Ik geloof dat het anders ligt, namelijk dat de moeders zich eigenlijk al schuldig voelden en dat ze door deze voorbeelden worden herinnerd aan dit schuldgevoel. Dat is rot, het kan nooit leuk zijn om ermee geconfronteerd te worden dat je je misschien ongemakkelijk voelt bij de keuze die je hebt gemaakt. Maar als je vindt dat die optie op dat moment de beste was voor je kind, voor jou en voor je gezin, dan hoef je je toch niet schuldig te voelen? Of beter gezegd – want gevoelens zijn niet altijd zo gemakkelijk uit te schakelen ‘“ dan hoef je jezelf toch niets te verwijten?

Wat zou het alternatief zijn? Aanstaande moeders niet meer publiekelijk informeren, geen voorlichting door lactatiekundigen, geen stimulering van borstvoeding in de media? Mijns inziens is dat ook geen optie, daar is het belang van moedermelk voor baby’s en kleine kinderen te groot voor. Als we willen dat het percentage borstgevoede kinderen omhoog gaat, moet het via openbare wegen breed worden uitgemeten. Nog te vaak wordt borstvoedingsondermijnende informatie verstrekt door instanties en personen waar moeders op vertrouwen. Problemen die met betere begeleiding goed te verhelpen zijn, vormen de grootste reden voor moeders om te stoppen met borstvoeding voordat de baby zelfs maar zes maanden is. Betere en eerlijke informatievoorziening en meer bekendheid waar je goede hulp kan vinden kan dit oplossen.

Ik denk dat moeders die zich schuldig voelen door de promotie van borstvoeding eerst moeten kijken waar het schuldgevoel vandaan komt en daarmee in het reine moeten komen. Schuldgevoelens kunnen alleen bestaan als je zelf het idee hebt dat er een reden is om je schuldig te voelen, dat kunnen anderen je niet opdringen. Blijkbaar vinden deze moeders ook dat borstvoeding in essentie de ideale optie is, anders voelden zij zich niet schuldig. Dus ik zou zeggen: erken dat het schuldgevoel iets van jou is en niet iets dat een ander je aanpraat, en steun de promotie van borstvoeding. You know it’s worth it!

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen