Mooi

column-237.jpgNet gedoucht, nog niet aangekleed. Ik sta voor de spiegel en keur mijn lijf.
Ik keur mijn buik. Wie zou geloven dat die plat was, een jaar of zes geleden? Zelfs als ik ‘m krampachtig intrek, is die suggestie niet erg geloofwaardig. In mijn bikini voel ik me al tijden niet meer op m’n gemak.

Ik keur mijn borsten. Cupje A, of met veel fantasie AB. ‘De theezakjes’ noemde een oude dame de hare, wanneer ik haar tijdens mijn werk hielp met haar persoonlijke verzorging. Mijn spiegelbeeld zorgt ervoor dat ik haar niet vergeet.
Ik keur mijn huid. Twee zwangerschappen hebben hun sporen nagelaten: een patroon van striae waarop de meeste moderne kunstenaars jaloers zouden zijn. Hoewel het kleurcontrast al ver is weggetrokken, is de gladheid onherstelbaar beschadigd.

Van beneden komen twee stemmetjes, in koor: ‘Mamaaaaaa!’

Voor ik mijn kleren pak, kijk ik opnieuw, met andere ogen. Ik sta voor de spiegel en lees mijn lijf.

Ik lees mijn buik. Twee prachtige kinderen, unieke nieuwe mensen, zijn in deze buik gegroeid. Van een onzichtbaar, vormeloos begin ontwikkelden ze zich in deze buik elke dag een beetje. Elk orgaan werd gevormd, wonderlijk en werkend, gezond en wel. Hier begonnen de levens van mijn dochter en mijn zoon. Negen maanden lang zaten ze veilig, in deze buik.

Ik lees mijn borsten. Al meer dan vijf jaar geven ze voeding, troost en geborgenheid. Twee pasgeborenen zogen aan deze borsten hun krampjes weg. Twee baby’s hadden, een half jaar lang, niets anders te eten of te drinken nodig dan de overvloed aan moedermelk die deze borsten hen boden. Twee peuters vonden bij pijn, schrik of verdriet hun evenwicht terug aan deze borsten. Een klein broertje en een kleine grote zus leerden aan deze borsten hun moeder te delen en ontdekten dat er altijd genoeg liefde stroomt voor allebei.

Ik lees mijn huid. Zacht en warm, mijn kinderen kruipen het liefst ín me. De littekens op mijn huid zien ze niet.
Ook in mijn moederschap lijkt soms de rek eruit. Zulke momenten laten hun sporen na. De band met mijn kinderen heeft echter keer op keer bewezen elastisch genoeg te zijn: knappen zal die band nooit. We wennen aan de kleine beschadigingen, die met de tijd langzaam wegtrekken. We knuffelen er gewoon overheen.

Al voldoet het beeld dat de spiegel me laat zien niet aan het zogenaamde schoonheidsideaal, ik stroom plotseling over van geluk: wat is mijn lichaam prachtig ontworpen, wat ben ik mooi! Mijn moederlijf, mijn trots.

    \t

  • Foto kunstwerk Mijn mama door Henny Lauwers.

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen