Het schijnt echt iets van de nieuwe generatie te zijn. Kinderen die MSN-en, SMS-en, TV-kijken en huiswerk maken tegelijk. En, oh ja, ook nog muziek luisteren en gamen tussendoor. Multitasking wordt het genoemd. Het lijkt erop dat de mens aan het evolueren is naar Homo Zappiens.
Wetenschappers buigen zich al een tijdje over het wonderlijke verschijnsel dat jongeren tegenwoordig zoveel tegelijk lijken te kunnen. Naast verklaringen hiervoor, zijn er ook zat argumenten die aangeven dat er helemaal niets nieuws onder de zon is. Maar dat weten borstvoedende moeders natuurlijk al lang.
Ook ik maak, als voedende moeder, regelmatig tafereeltjes van multitasking mee. Vanochtend nog: terwijl ik mijn zoontje aan het voeden was, begon de fluitketel te fluiten. Steeds luider en dwingender, tot ik ‘ met de baby nog aan de borst ‘ naar het gasfornuis liep om het fluitende monster tot bedaren te brengen.
Of gisteravond: ik las mijn oudste voor het slapengaan voor uit zijn lievelingsboek, hielp de middelste zijn pyjama aan te doen en intussen probeerde ik er behendig voor te zorgen dat de borst niet uit het mondje van de jongste glipte, want dat zou onherroepelijk de aandacht van het verhaal afleiden.
Ook een boek lezen tijdens het kolven, een telefoongesprek voeren tijdens het voeden of een column schrijven met een baby aan de borst horen in dit rijtje thuis. Ik blijk handiger met één hand dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. En dan vergeet ik nog de prettigste vorm van multitasking: voeden en slapen tegelijk. De natuur heeft het mooi geregeld.
Alles prima voor elkaar zou je zeggen. Tot ik deze week mijn oudste zoon, met de baby in zijn armen en een tandenborstel in zijn mond, de deur zag opendoen voor een bezoeker. Het is duidelijk dat het er bij de jeugd al vroeg in zit. Sterker nog: met z’n moeder als levend voorbeeld kan hij bijna niet anders dan multitaskend opgroeien.