Zomaar een gesprekje met een willekeurige ouder van een jong kind leidt onvermijdelijk al snel tot de vraag: “En, slaapt ze al door? Nog niet? Goh, ja, wij hadden echt geluk, onze zoon sliep al na drie weken door.” Doorslapen is niet alleen een vaak terugkerend gespreksonderwerp; voor veel ouders is het ook een doel dat actief wordt nagejaagd. Geen middel wordt geschuwd…
laten huilen, flesje kunstvoeding als laatste voeding ‘ al dan niet verzwaard met pap, rijstmeel of wat dan ook om de voeding maar zo zwaar mogelijk op de maag te laten vallen ‘ of het middel der middelen: inbakeren.
Waarom al die moeite? Zijn baby’s die doorslapen en geen nachtvoedingen meer krijgen gezonder? Worden ze intelligenter? Zijn ze beter uitgerust? Vrolijker? Niets van dat alles. Volgens mij is het enige voordeel van een baby die de hele nacht doorslaapt dat zijn ouders ongestoord kunnen slapen. Maar hoe belangrijk is dat eigenlijk?
Als kersverse moeder leek doorslapen mij de oplossing voor mijn oververmoeidheid. Maar ik leerde al snel dat het lichamelijk gezien belangrijker is dat je een bepaald aantal uren achtereen slaapt dan dat je slaap ononderbroken is. Een paar keer ‘s nachts wakker worden is voor je lichaam eigenlijk geen groot probleem zolang je nacht maar wel lang genoeg duurt. Vooral als je maar licht wakker wordt, val je snel weer in slaap. Psychisch zijn de nachtvoedingen wel zwaar, vooral door de druk van buitenaf om te zorgen dat je zo snel mogelijk van de nachtvoedingen af komt. Extra vermoeiend is het als je aldoor heen en weer moet lopen naar de babykamer waar de baby slaapt ‘ zoals gebruikelijk in onze cultuur.
Vanaf het moment dat ik deze culturele ballast los kon laten en me realiseerde dat nachtvoedingen normaal en gezond zijn voor een baby en dat baby’s lekker tegen hun mama aan horen te slapen ‘s nachts, ben ik veel beter uitgerust. Hierdoor gaat het voeden ‘s nachts namelijk zo ontspannen, dat ik er nog nauwelijks wakker van word.
Beter nog, er zijn momenten dat ik er echt van geniet. Ze zijn ook maar zo kort zo klein. ‘s Nachts als mijn acht maanden oude dochtertje even niet prettig wakker wordt, draait ze zich naar me toe en slaat haar armpjes om me heen. Soms valt ze gelijk weer in slaap, soms maakt ze hapbewegingen en trek ik haar naar de borst om haar te laten drinken. Na nog even naar haar gekeken te hebben, sla ik een arm om haar heen en val ik snel weer in slaap.
Als iemand mij vraagt of mijn dochtertje al doorslaapt, is mijn antwoord: “Nee, gelukkig niet!”