De natuur gunt ons een mooie nazomer. De extra vitamine D kunnen we goed gebruiken, na de behoorlijk verregende zomer van dit jaar. Het voelt als een warme deken om nog even te kunnen genieten van het zonnetje. Mijn peuter is ook in zijn nopjes: hij kan eindelijk lekker uren buiten in zijn badje doorbrengen.
Het lome weer zorgt bij ons voor een relaxte sfeer. Zoon speelt met zijn gietertje, dochter zweeft op de schommel en ik blader ondertussen door de nieuwe speelgoedboeken die me al willen laten weten dat Sinterklaas bijna voor de deur staat.
Het naderende herfstseizoen en het staartje van de zomer zorgen bij mij voor een mijmerende terugblik. Toen we aan 2011 begonnen had Jerris nog veel mamatijd nodig. Voor Jerris staat mamatijd vaak synoniem aan borstvoeding. Maandenlang heeft hij zeker tien keer per dag bij me gedronken. Het peuterleven vond hij erg spannend, maar hij wist ergens ook niet wat hij met alle nieuwe mogelijkheden aan moest. Hij ging dus terug naar de basis: mama tanken.
Heel veel slokjes later zitten we nu buiten en heeft hij nauwelijks door dat ik er ook bij zit. Hij zit zo zelfstandig te spelen, dat hij mij hierbij echt niet nodig heeft. Borstvoeding is wel het laatste waar hij aan denkt, maar mijn gedachten komen er wel telkens op.
Tijdens de intense periode, waarin hij me bijna continu nodig had, dacht ik wel eens: ‘Komt hier ooit een einde aan?’ en ‘Ik heb hier weinig zin meer in.’ Deze fase leek eeuwig te duren. Inmiddels zitten we in een nieuwe tijd. Hij vraagt veel minder om de borst en heeft super sprongen gemaakt in zijn ontwikkeling. De tijden zijn zomaar veranderd!
Maar dan komt moeder natuur met haar bijzonder gave. In plaats van mij nu rustig te laten genieten van dit kabbelende vaarwater, geeft ze me kriebels. Kriebels voor een derde. Overal zie ik de laatste tijd zwangeren en baby’s. Hoe is het toch mogelijk, vraag ik me af, terwijl het zonnetje me verwarmt. Mijn gedachten gaan even uit naar de toekomst. Mijmeren over een baby in mijn buik en daarna aan de borst. Uren met baby in de draagdoek lopen, de tevreden oogjes als ze net aan de borst heeft gedronken. Meteen vergeet ik de zwaardere momenten en krijg ik weer zin in nieuw leven. Het nazomeren heeft mijn lijf in lentegevoelens gehuld.