Ik ben een groot voorstander van voeden op verzoek. Maar wanneer gaat ‘voeden op verzoek’ over in ‘voeden op commando’? Laat ik bij het begin beginnen: mijn zoon – net twee geworden – zit in de peuterpuberteit. In de periode rond het tweede levensjaar krijgen veel dreumesen een eigen wil en dat laten ze merken ook. Driftig, koppig en eigenwijs, deze woorden zijn helemaal van toepassing op een dreumes in de peuterpuberteit.
Gelukkig valt het bij ons knulletje allemaal wel mee. Overdag is het een heerlijk lief, grappig en ondernemend mannetje. Hij is volop bezig met het ontdekken van de wereld om hem heen. Ook het speelgoed van zijn grote broers is niet veilig. Als hij eenmaal zijn zinnen heeft gezet op een vrachtauto of bouwwerk, zal hij het krijgen ook. Maar verder merken we tot nu toe nauwelijks iets van het drammerige gedrag dat zo typerend is voor de peuterpuberteit. Jong en oud windt hij om zijn vingertjes met zijn guitige koppie. Regelmatig spreken toevallige omstanders mij vertederd aan: ‘Wat een schatje’.
De laatste tijd heb ik echter de neiging om mensen die mijn zoon een schatje noemen, te antwoorden: ‘Overdag wel ja, maar moet je hem ‘s nachts eens meemaken’. ‘s Nachts verandert het schattige knulletje in een veeleisend monstertje.
Het begint ‘s avonds al bij het bedritueel. Viel hij voorheen nog aan de borst in slaap, dat is nu afgelopen. Na een paar slokken aan elke kant heeft hij het wel weer gezien. Borstje? Nee!
Ook van zijn bed wil hij niets weten. Slapen? Nee!
Meneer wil naar beneden. En als dat niet mag, dan moet papa komen. Pas na veel gedoe en ergernis van onze kant, valt hij in slaap. Om vervolgens een uur later alweer wakker te worden. ‘Mamaaa, ding!’, wat zoveel betekent als: ‘mama, ik wil borstje drinken, nú!’ Als ik niet à la minuut boven ben, barst het gehuil en gedram los. Hij wordt pas weer stil als mijn borst als een demper in zijn mond ligt. Liefst laat hij die de hele nacht niet meer los.
Eerlijk gezegd ben ik het helemaal zat om steeds maar weer op zijn commando te moeten komen opdraven. Ja, ik weet het wel, een slokje ‘s nachts is heel normaal. Doorslapen hoeft echt (nog) niet. Maar toch bekruipt me het gevoel dat er een verkeerd patroon aan het inslijten is met zijn gedrag. Gaat het om iets anders dan borstvoeding, dan reageer ik heel anders. Eisen, drammen en stampen in de supermarkt negeer ik volkomen. Dat weet hij. Verzoekjes om snoep en koek worden steevast afgewezen. Dat weet hij. Spelen met het gereedschap van zijn vader wordt niet getolereerd. Dat weet hij.
Maar met borstvoeding is het anders. Hij is zijn leven lang al gewend om hier op elk moment van de dag, en de nacht, naar te vragen. En hij krijgt het ook vrijwel altijd. Zo is dat bij voeden op verzoek. Ik denk dat het tijd wordt voor een andere aanpak, tenminste ‘s nachts. Ik ben mama van een kind van twee, en ik zeg ‘nee!’