Ik heb mijn kleinste jongen, van ruim 1, bij me genomen voor een slokje. Hij ‘moet’ nu wel, want we gaan straks weg. Er staat een picknick gepland met de klas van mijn oudste kind, mét alle ouders en broertjes en zusjes. Gezellig, we hebben er zin in. Het huis ruikt naar zelfgemaakte pizza. De tassen zijn ingepakt, de snoeten ingesmeerd tegen de warme zon, de fietsen staan klaar. Nu nog de kleinste. Hij moet nu wel drinken. Maar… waarom eigenlijk?
Omdat ik me opgelaten voel om tussen die ouders en kinderen mijn eigen jong te voeden. Belachelijk is het, zeg ik tegen mezelf, terwijl de kleine meneer zich tevreden tegen mijn lijf aan krult. Boven in onze slaapkamer, waar we ons veilig voelen. Zonder starende blikken, vragen, ideeën, meningen, opgetrokken wenkbrauwen, zuchten, rollende ogen.
Hoe kan zoiets als voeden in het openbaar voor mij zo’n belemmering zijn?
Zo zou het niet moeten zijn, dat snap ik.
Het is gewoon melk, van mij voor mijn kind.
Niet zomaar melk, maar supermelk. Bomvol voedingsstoffen, antistoffen, liefdesstoffen en nog veel meer. Het is ook niet alleen maar melk, maar het is ook knuffelen, even samen zijn, rust nemen voor ons allebei.
Had ik maar een olifantenhuid en kon het mij maar gewoon niks schelen wat ze ervan zouden vinden. Ik vind het machtige beesten, die olifanten. Wat gek trouwens, een olifantenhuid is dik, maar het zijn zulke gevoelige dieren en juist de huid is heel gevoelig en kwetsbaar.
Als een vrouwtjesolifant gaat bevallen, neemt ze een tante uit de kudde mee, of soms meerdere tantes. Die gaan dan om haar heen staan en trompetteren als er gevaar van buitenaf dreigt. Of is het bedoeld als aanmoediging?
Wat zou het machtig zijn als ik mijn kleine jongen tijdens de picknick de borst zou geven, iemand zou een nare opmerking maken en de rest trompetterde die persoon het picknickkleed af. Niks tere olifantenhuid, gewoon olifantenpower! Sisters are doing it for themselves!
Mijn kleine ventje zucht, laat de borst los en wijst een keer naar de klok. Alsof hij het ruikt.
Op de picknick zelf heerst een vrolijke en ontspannen sfeer. Het eten ziet er fantastisch uit, de kleedjes liggen bij elkaar. Er wordt gelachen, gespeeld en gekletst. We vermaken ons opperbest. Mijn kleine kalfje gaat op onderzoek uit, zoals een olifantenkalf ook zou doen. Nieuwsgierig, onhandig, charmant tegen de dames in het gezelschap en constant in contact met zijn moeder.
Als hij bij me terug komt gekropen, gaat het vanzelf. Ik bied hem de borst aan. Schijt heb ik aan die slagtanden van mijn buurvrouw. Ik zorg voor mijn jong. Maar meneer heeft zijn zinnen gezet op een prachtige zonnebril die hij op een kleedje naast mij ziet liggen.
Zó interessant is de borst nu ook weer niet.
Daar zit ik dan met mijn olifantenhuid. Ik trek het maar uit en laat alle ideeën los.
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding