Ommezwaai

column-134.jpgToen mijn zoontje geboren werd en ik voor het eerst moeder werd, hield ik er, achteraf gezien, maar rare ideeën over opvoeding op na. Het enige opvoedboek in mijn boekenkast was dat van Dr. Spock. Mijn enige referentiekader waren kindjes die in hun eigen bedje sliepen, wel eens alleen huilden, na een paar maanden kunstvoeding kregen en enigszins op schema gevoed werden. Toen vond ik dat allemaal heel normaal.
Mijn redding, ook weer achteraf gezien, is geweest dat ik vooraf met mijn man een paar opvoedingsdoelen voor het eerste jaar had afgesproken. We wilden dat Berend zou kunnen leren dat de wereld leuk is, papa en mama lief zijn en dat hij op een veilig plekje is. Dat zorgde ervoor dat ik hem nooit heb kunnen laten huilen. Laten huilen strookte niet met onze doelstellingen. Maar ik had daar wel een beetje een vreemd gevoel bij.

Waarom had ik het zo moeilijk met laten huilen en vonden andere mensen dat zo normaal, zelfs wenselijk? Ik bleef dit verwonderlijk vinden en bleef op zoek naar informatie over waarom baby’s huilen en wat je als ouder kan doen als je kind huilt.
Toen Berend acht maanden oud was, las ik na elkaar ‘The Continuum Concept’ van Jean Liedloff en ‘The Attachment Parenting Book’ van Dr. Sears. En opeens vielen alle puzzelstukjes op z’n plek. Ik snapte waarom het niet logisch was om mijn kind te laten huilen of alleen te laten slapen. En ik leerde nog veel meer dingen die me heel logisch in de oren klonken.

Mijn nieuw verworven kennis betekende behoorlijk wat. Ik realiseerde me dat zij (de boekenschrijvers) gelijk hadden en dat ik het niet goed aan het doen was. Een ommezwaai was nodig. We hebben Berend uit zijn ledikantje naast ons bed geplukt en tussen ons in gelegd. Berend ging vanaf toen nòg vaker in de draagdoek. Ik volgde de adviezen over het herkennen van hongersignalen op en Berend bleek veel vaker borstvoeding te willen drinken dan ik tot dan toe had toegelaten. Ik was die boeken zó dankbaar voor de kennis en inzichten die ze me brachten. De ‘nieuwe manier’ voelde echt vele malen beter en paste perfect bij ons, hoewel we daardoor met onze opvoedingmethoden toch wel wat afweken van de gangbare ideeën in Nederland.

Na de baby- en dreumestijd vervaagde dat een beetje, we gingen weer steeds meer op in de gemiddelde manier van opvoeden. Soms knaagde dat wel eens. Hoe kon het nou zo zijn dat we tijdens de babytijd van Berend zulke afwijkende ideeën hadden en dat we geleidelijk aan toch weer de ‘grote meute’ waren gaan volgen? Net als in de babytijd kende ik geen andere methode dan de gemiddelde opvoedmethoden, dus dat is wat we toepasten. Maar het was ons wel duidelijk dat de door ons toegepaste opvoedingstactieken niet altijd even goed werkten bij de kinderen.

En toen viel er een paar weken geleden weer een stapeltje door mij bestelde boeken in de brievenbus. ‘Unconditional Parenting’ van Alfie Kohn en ‘Hold on to Your Kids’ van Gordon Neufeld. Alle puzzelstukjes vielen weer op z’n plek. Nee, het is niet voldoende als je onvoorwaardelijk van je kinderen houdt, je kinderen moeten dat ook zo kunnen vóelen. En ja, het klinkt heel logisch dat kinderen veel met leeftijdsgenootjes op zouden moeten trekken, maar is dat echt wel zo logisch? Wat hebben kinderen van bijvoorbeeld vier jaar oud elkaar nou helemaal te bieden? Is het niet veel beter als kinderen leren van volwassenen in plaats van van elkaar?

Na het lezen van deze boeken weet ik dat ik weer een heleboel heb bijgeleerd. Ik heb nu, ruim drie jaar later, weer exact hetzelfde gevoel als toen Berend acht maanden oud was. Er is een ommezwaai nodig. De ideeën uit deze boeken zorgen ervoor dat mijn twijfels weggenomen worden, al mijn huidige opvoeduitdagingen een oplossing krijgen en ik weer een goed gevoel krijg over hoe ik ben als moeder.

In de praktijk is dat nog helemaal niet zo makkelijk. Het is moeilijk om alle ideeën die ik heb meegekregen uit mijn eigen opvoeding, van alle mensen om me heen, uit de media, van de ‘opvoedexperts’, naast me neer te leggen. Die overtuigingen zitten zo diep geworteld. Het is best moeilijk om dan te besluiten dat ik het anders ga doen en om dat goed in de praktijk te brengen. Maar het gaat me lukken. Per slot van rekening heb ik een paar jaar geleden het werkelijk op verzoek voeden ook onder de knie gekregen!

Lees ook

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen