Mijn moeder is al bijna 25 jaar werkzaam als juf, waarvan al 22 jaar in het speciaal onderwijs. De jongste en gelijk vaak ook de moeilijkste groep is aan haar toebedeeld: de vier- en vijfjarigen. De komende periode werken ze aan een nieuw thema: familie. En volgens de lesstof begint het thema bij een baby. Wat een toeval: Ik heb net een baby gekregen en heb nog verlof en dus wel wat tijd! De vraag was al gauw of ik met onze nieuwe aanwinst langs wilde komen, zodat de klas de baby kon bewonderen en vragen kon stellen. Wie zegt daar nou nee tegen…
De kinderen in de klas waren hooggespannen. Het ‘kindje van juf’ kwam immers op bezoek en die had dan ook weer kindje! Het idee dat hun juf een oma is, vonden ze vreemd. Eenmaal in de klas aangekomen begon mijn dochtertje spontaan te huilen, met als gevolg: onrust in de klas.
De eerste vraag die mijn moeder aan de klas stelde volgde daardoor al snel: waarom huilen baby’s? En de antwoorden kwamen los bij de kinderen. Baby’s huilen omdat ze willen eten. Baby’s huilen omdat ze moe zijn, omdat ze willen drinken of omdat ze aandacht willen. Weer een ander zei dat de baby huilt omdat hij wil puzzelen, of limonade wil. Of baby’s huilen omdat ze verdrietig zijn, of omdat ze hun zin niet krijgen.
De volgende vraag was een logische tweede vraag: wat drinkt een baby eigenlijk? Daar waren de meningen over verdeeld. Een jongetje riep dat een baby limonade drinkt uit de fles. Weer een ander jongetje riep dat andere dingen veel gezonder zijn. Een meisje zei dat een baby altijd uit een fles drinkt, waarop een ander meisje zei dat een baby altijd uit een beker drinkt. Uiteindelijk waren ze het er over eens: een baby drinkt melk, en dan wel uit een fles. ‘Zeg, mama van de baby… Drinkt een baby melk uit de fles?’ Daar was natuurlijk maar één antwoord op mogelijk: nee, de baby drinkt niet uit de fles. De baby weet helemaal niet hoe ze uit een fles moet drinken. De kinderen waren zichtbaar de kluts kwijt. Niet uit een fles? Waar dan uit? Uiteindelijk stak een donker jongetje met mooi krullend haar zijn vinger op en riep hard dat de melk uit de ‘borstkasten’ kwam!
Mijn dochter was inmiddels gestopt met huilen, ik had haar lekker bij me genomen. Toen ging ik mijn dochter voeden. De kinderen keken hun ogen uit. Ze gingen om ons heen staan en keken vol verwondering naar de baby aan de borst. Dat was bijzonder! De baby kreeg drinken en dat kwam zomaar uit de borst! Hoe kon dat? Kon elke moeder dat? En kunnen jongetjes dat ook? En als je geen baby had, kon het dan ook?
De vragenronde was ten einde en de kinderen mochten buiten spelen. Er zat nog één blond jongetje op zijn stoel, te wachten tot ook hij de beurt kreeg zijn jas te pakken. Hij draaide zich om naar ons en zei: Is de baby nou nog niet vol? En is het nou eigenlijk nog niet op? Hoe kan dat nou?’ Ik legde hem uit dat de borsten steeds weer nieuwe melk maken voor de baby, zodat de baby altijd kan drinken en genoeg krijgt.
En toen vroeg hij: ‘Zit er dan nog veel in nu?’ Voor ik het wist riep hij: ‘Ik voel wel even!’, en op hetzelfde moment voelde ik een kleine kleuterhand op mijn borst. Ik kon nog niet met mijn ogen knipperen, zo snel was hij! Glunderend en met een brede glimlach keek het jongetje mij aan en zei: ‘Ik voel het! Er zit nog genoeg in voor de baby!’ Hij pakte zijn jas en rende naar buiten.