Heb ik nou lelijke borsten of denk ik dat anderen mijn borsten lelijk vinden? Of ben ik het alleen die ze lelijk vind?
Doet het er iets toe hoe mijn borsten er uit zien? Ze zijn er immers om mijn kind te voeden, om vol liefde mijn dochtertje mee te koesteren.
Maar ze waren er ook om te worden gebruikt, om te worden misbruikt. En daarom vind ik ze lelijk.
Ik voed mijn dochtertje wanneer zij wil. Als ze honger heeft krijgt ze een slokje, als ze wil slapen leg ik haar aan en als ze even weg wil kruipen, drinkt ze veilig aan mijn borst.
Voeden op verzoek betekent soms ook voeden in het openbaar: op de meest uiteenlopende plaatsen, in het bijzijn van wie dan ook. En ik vind dat zo moeilijk.
Het is alsof er een fel licht aangaat, op mij gericht, zodra ik mijn bh open klik. Ik ben vol in beeld. De schijnwerper staat op het deel van mijn lichaam dat mannen kunnen verslinden. Mijn voedingsshirts nemen een deel van het leed weg, maar de gêne blijft. Ik blijf me ongemakkelijk en ongelukkig voelen. Ik zou willen dat het niet hoefde, de borst geven waar anderen bij zijn, maar ik heb geen goed alternatief.
Ik zou kunstvoeding kunnen gaan geven. Wat lijkt dat soms aanlokkelijk. Veilig mijn kleren dicht houden, geen spanning meer om wie mij kan zien. Maar ik vind dat ik dan mijn kind te kort doe. Ik heb de melk en ik wil het geven.
Dus voed ik in hoekjes, schokkerig en schichtig. Ik probeer zo snel mogelijk mijn borst weer te bedekken en hoop maar dat mijn dochtertje wil blijven drinken en zich niet laat afleiden door mijn gespannenheid. Het klinkt verre van ideaal. Maar dat is wel de weg die ik meestal verkies.
Gelukkig kan ik sinds kort voeden in de draagdoek waardoor een ander bijna niets kan zien. Ik voel me een stuk zekerder nu ik dit kunstje onder de knie heb. Het helpt mij mijn dochtertje rustig de borst te geven en zelf ook kalm te blijven.
Maar het allermooiste zou zijn dat ik het verleden kan laten rusten. Dat ik trots kan zijn op de borsten waar mijn dochter alweer meer dan een half jaar van drinkt en waar ze al lekker mollig en groot van is geworden.
Ik wens mezelf en andere misbruikte vrouwen toe dat ze hun borsten leren zien zoals hun kinderen dat doen. Mijn dochtertje vindt mijn borsten de mooiste en de waardevolste die er zijn. Ze zijn haar voedingsbron, haar troost en haar veiligheid.