In mijn kolftasje zit steevast een flesje Syntocinon. Deze oxytocinespray is mijn redmiddel op dagen dat ik zo gestrest ben op mijn werk dat het kolven niet lukt. Eén snufje in mijn neus en de melk begint rijkelijk te stromen.
De maandelijkse houdbaarheidstermijn van de spray is bijna verstreken en ik bel de receptenlijn van mijn huisarts voor een nieuw flesje. Ik grap nog tegen mijn collega hoe makkelijk dat gaat: even inspreken en hup… de volgende dag ligt het recept bij de apotheek.
Alsof de duvel ermee speelt, gaat ‘s middags de telefoon: het is een waarnemend huisarts die het recept moet valideren. De man klinkt jong en onhandig en laat mij weten dat hij de spray niet wil voorschrijven; medicijnen moet je namelijk afbouwen, die mag je niet blijven gebruiken. Ik leg hem in verschillende bewoordingen uit dat ik de spray incidenteel tijdens het kolven gebruik, alleen op die momenten dat ik geen toeschietreflex krijg. En dat er absoluut geen sprake is van afhankelijkheid van dit gelukshormoon. Maar hij houdt hardnekkig vol: medicijnen moet je afbouwen.
Ik krijg een beeld voor ogen van een overijverige student die zichzelf een duidelijk leerdoel heeft gesteld: mensen koste wat het kost van hun medicijngebruik afhelpen. Mijn irritatie groeit en de zijne blijkbaar ook, want hij gooit het gesprek over een andere boeg: “Hoe oud is uw kindje?” “Elf maanden,” antwoord ik. Het is even stil aan de andere kant van de lijn. “Elf maanden?” vraagt hij verbaasd. “Maar dan kunt u toch al lang kunstvoeding of gewone melk geven, dat doen de meeste vrouwen na zes maanden.” Als ik hem vervolgens laat weten dat ik nog zeker zeven voedingen per dag geef (hét understatement van het jaar, maar ik ben bang dat hij van het werkelijke aantal helemaal van de kaart raakt), stottert hij onomwonden zijn advies: zoveel voedingen zijn helemaal niet nodig, stoppen met die borstvoeding!
Ik ben sprakeloos van zoveel onkunde en onwetendheid. Hoe is het mogelijk dat zelfs een deskundige vindt dat de melk van een koe voor een kind gewoner is dan de melk van zijn eigen moeder? En dat moeders na zes maanden worden geacht de moedermelk zo snel mogelijk te vervangen door melk die voor kalfjes is bedoeld of melk die in een fabriek kunstmatig wordt bereid?
Terwijl ik nog steeds naar woorden zoek, sluit de jongeman het gesprek af met de mededeling dat hij mijn verzoek om een herhalingsrecept zal voorleggen aan mijn huisarts en dat zij bij vragen nog contact met mij opneemt. Vervolgens drukt hij mij nogmaals op het hart dat ik zo snel mogelijk de borstvoeding moet afbouwen, zodat ik met mijn medicijngebruik kan stoppen.
Ik hoor niets meer van mijn huisarts die gelukkig wel verstand van zaken heeft en junior hopelijk een fikse uitbrander heeft gegeven. De volgende dag ligt mijn recept klaar bij de apotheek. Met een bonus van mijn huisarts (omdat ik dit bizarre gesprek heb doorstaan, zo fantaseer ik): een herhalingsrecept voor vier flesjes Syntocinon. Zo kan mijn meisje de komende vier maanden nog heerlijk van flesjes met mijn ongewone melk genieten als ik de deur uit ben.