De eerste keer voeden in het openbaar vond ik heel spannend. Tijdens een ochtendje winkelen met manlief en de paar maanden oude Berend besloot ik dat het er maar eens van moest komen. Thuis had ik al vaker gevoed waar andere mensen bij waren. Maar zomaar en plein public voeden vond ik een grote stap. Verschillende doemscenario’s flitsten door mijn hoofd.
Straks krijg ik allemaal afkeurende blikken toegeworpen. Of iemand zou er misschien iets negatiefs over kunnen zeggen. En wat nou als het restaurantpersoneel naar me toe komt en zegt dat ze niet willen hebben dat ik mijn zoontje daar voed?
In het restaurant van de Bijenkorf zochten we een leeg hoekje op. Ik verstopte mezelf achter de kinderwagen, mijn man en onze tassen. Enigszins gestrest lukte het me om Berend te voeden. Naderhand was ik erg opgelucht dat het gelukt was. Zonder dat iemand me raar aankeek, onaardige opmerkingen maakte of me wegstuurde.
Na deze spannende eerste keer kreeg ik steeds meer vertrouwen. Ik genoot ook van het gemak waarmee ik mijn kind kon voeden als ik op pad was. Ik zou Berend nog vaak voeden in winkels, parken, dierentuinen, op veerboten en terrasjes.
Eén ding vraag ik mij sinds die tijd af: waar zijn toch al die andere borstvoedende moeders?
De keren dat ik een moeder borstvoeding heb zien geven in het openbaar, zijn met gemak op twee handen te tellen. Het lijkt alsof ieder kindje de fles krijgt. Nederland ziet zichzelf graag als een vrij, open en progressief land, maar een baby voeden hoort blijkbaar tot de laatst overgebleven taboes.
En waarom? Overdreven veel bloot komt er niet aan te pas. En trouwens, wat dan nog? Onze stranden en tijdschriftenschappen liggen vol met blote borsten. Het lijkt erop dat de algemene opinie in Nederland heeft bepaald dat borsten zijn bedoeld voor de Playboy en niet om je baby aan te laten ‘lurken’.
Hoe meer ik erover nadenk, des te storender ik het vind dat blijkbaar van borstvoedende moeders wordt verwacht dat ze zich binnenshuis verstoppen. Op internetfora kom ik zelfs moeders tegen die stoppen met de borstvoeding omdat ze zich zo beperkt voelen doordat ze buitenshuis niet durven voeden. Hier kan ik het niet bij laten zitten. Tot dan toe conformeerde ik mij nog aan de geldende norm en voedde ik zo onopzichtig mogelijk. Ik besluit echter dat ik onze bekrompen cultuur het best kan veranderen door me nergens wat van aan te trekken en duidelijk te laten zien dat ik mijn baby overal borstvoeding geef.
Nu, bijna twee jaar na mijn vuurdoop, strijken we opnieuw neer in de Bijenkorf. Ons gezin is inmiddels uitgebreid met Fiene, die net zo‘n borstvoedingsverslaafde is als haar broer. In het drukke restaurant vind ik in het midden nog een leeg tafeltje. Ik haal de drie weken oude Fiene uit de draagdoek en leg haar aan. Ik hoop nu dat zo veel mogelijk mensen zien dat ik mijn lieve meisje borstvoeding geef.
Waar ik tegenwoordig ook ben, slechts één kikje van Fiene volstaat om haar aan te leggen. Ik laat geen gelegenheid meer voorbijgaan. En ik weet zeker dat er ooit een dag komt dat de Bijenkorf vol zit met borstvoedende moeders in plaats van moeders die in de weer zijn met flesjes en poedermelktorentjes.