“Je bent een knuffel”, zeggen mijn vrienden vaak. Ik glim en raak ze nóg maar weer even aan. Even aanraken, een hand op de schouder, een duwtje met de elleboog, een galante hand bij het afstapje. Of een vette knipoog en een stralende glimlach. Dat zijn de kleine knuffeltjes die ik geef, de pareltjes van het leven. Mijn huid is mijn grootste en meest gevoelige voel- en knuffelorgaan. En met mijn huid voel ik het onderscheid tussen een handdruk van een toevallige passant in de nacht van Oud op Nieuw of een lange, hete nacht met m’n lief.
De hoofdrolspeler in dit proces is het hormoon oxytocine. Oxytocine komt niet alleen vrij bij bevallende of zogende vrouwen. Het mama-hormoon, zoals het ook genoemd wordt, giert door de lijven van zowel mannen als vrouwen. Het komt vrij bij prettig huidcontact, massage, tedere aanrakingen, intimiteit en seks. Het verlaagt de bloeddruk en het mindert pijn en stress. Ook verbetert het de suikerstofwisseling, reguleert het de hartslag, maakt het de lichaamstemperatuur gelijkmatiger en verhoogt het hormoon het libido.
Kortom, oxytocine is van een bijzonder belang voor onze fysieke en geestelijke groei, voor genezing én het aangaan en onderhouden van persoonlijke en intieme relaties.
Ik verbaas me er niet over dat ik zo’n knuffeldier ben. Ik ga al wat langer mee en ken het leven zónder en het leven mét knuffelen. Het leven zónder en het leven mét oxytocine. Nu ik vrij ben om te kiezen, ga ik voor het leven mét.
Maar dat pasgeboren schattige roze-paarse baby’tje dan? Zodra hij uit het geboortekanaal gepiept is, draait hij zich om en baant zich een weg naar boven. Hup richting de veilige borst van zijn moeder. Zonder levenservaring en zonder weet van keuzes volgt hij zijn instinct wat evolutionair bepaald is. Hij vertoont kind-eigen en normaal babygedrag. Onervaren als hij is, vindt hij de beste plek voor een warme slok en een lekkere shot oxytocine.