I’m the perfect Mom. Ik werk met het grootste enthousiasme vier dagen per week. Elke dag straal ik op mijn werk, perfect uitgerust, vrolijk. Met elk engagement sta ik klaar om mijn patiëntes bij te staan met raad en daad in hun eerste dagen van het moederschap.
Mijn huis ligt gelikt. Je kan van de grond eten (wat mijn zoon soms ook doet). De was is altijd netjes opgeplooid en ligt per kleur gerangschikt in de juiste kast. Vaat vind je bij mij nooit op de gootsteen, stof krijgt al helemaal geen kans en elk verloren speeltje verdwijnt gecontroleerd in een grote kist.
Ik draag goed zorg voor mezelf. Ik zie er stralend uit. Mijn haar ligt perfect in de plooi. Elke dag kom ik lekker ruikend in een outfit die me prachtig staat met passende schoenen en handtas. Tevens draag ik oorbelletjes, een halsketting en natuurlijk de perfecte make up. Dat kan gewoon niet anders.
Drie maal per week ga ik lopen, de kleertjes voor mijn zoontje naai ik zelf. Ik kook enkel met verse producten en eet gezond. Snoep komt bij ons niet in huis, een glaasje wijn… Dat kan… Maar met mate op een avondje in het weekend bij het eten en dan enkel rode wijn, want dat is goed voor het hart. Dan ik vertel nog niets over mijn avondjes uit met de vriendinnen of andere bevriende koppels. Want sociale contacten en tijd voor mezelf zijn toch ook belangrijk.
Oh, en ik vergeet bijna iets: mijn zoon. Die doet het perfect, wordt liefdevol opgevoed, zonder dat ik hem ooit berisp, huilt nooit, doet alles wat ik vraag, eet altijd zijn bord en drinkt altijd zijn borst leeg en natuurlijk slaapt hij door.
Wel…
Ik ben dat zat! Spuugzat! Mijn hoofd ontploft bij enkel en alleen het idee dat alles zo perfect moet zijn. Want dit is niet de realiteit. Alles behalve. Het gaat er namelijk als volgt aan toe
Ik sta soms (laatste tijd wel vaker) met wallen onder mijn ogen en een ochtendhumeur op het werk, omdat mijn kleine lieverd deze nacht veel mamahonger had. Ik doe mijn best om het weg te stoppen… Maar soms is mijn lontje iets korter dan ik zelf wil.
Mijn huis ligt al helemaal niet gelikt. Het wordt mooi opgeruimd als er bezoek komt, omdat dit van mij wordt verwacht… Maar ander? Uhm… Ik zwijg verstandig…
Mijn perfecte uiterlijk. Voor mijn kleine engel er was, deed ik veel om alles mooi in de plooi te leggen en mijn kleren op elkaar af te stemmen, maar nu… Als ik naar een feest moet, doe ik extra inspanning, maar mijn make up doosjes liggen nu veilig opgeborgen waar kleine kinderhandjes en (helaas ook) mamahanden er niet meer bij kunnen. Veel van mijn kleren hangen er een beetje verloren bij.
Sporten, daar heb ik helemaal geen tijd meer voor, en mijn naaimachine draait veel te weinig naar mijn eigen zin. Het koken probeer ik wel, maar eerlijk… Ik heb er een hekel aan en ben helemaal geen keukenprinses. Gelukkig kunnen mijn twee mannen leven met gewone dagelijkse kost, die dan ook nog niet altijd smaakt zoals het hoort.
Maar mijn zoon… die krijgt alle liefde en tijd van de wereld. Ik doe mijn best om hem zoveel mogelijk bij mij te houden (of bij papa). Hij krijgt alle borstjes die hij vraagt, hij wordt zoveel geknuffeld als hij wenst. We stimuleren hem in al zijn ontdekkingstochten (maar ook niet te veel).
En ja, ik wil meer tijd voor mezelf. Ik heb nood aan meer tijd voor mezelf. Dit wordt ook mijn grootste oefening voor de komende jaren in het moederschap. Een evenwicht vinden tussen al mijn verplichtingen, de liefde voor mijn gezin en mezelf. Aanvankelijk offerde ik enkel mezelf op. Nu sinds kort niet meer. Ik heb een aantal keuzes gemaakt.
Maar een ding kwam en komt nooit in de weegschaal te liggen en dat was dan wel de borstvoeding.
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding