‘Ik ben twee en ik zeg nee’. Ook hier nadert de ‘verschrikkelijke twee’ met rasse schreden. Lange tijd dacht ik, nee, ik hoopte, er aan te ontsnappen. Maar sinds een paar weken heeft ook mijn peuter de volle betekenis van het woord ‘nee’ ontdekt. Met alles erop en eraan…
In volle razernij vliegt het eten naar ons hoofd, woedend gooit hij zich op de grond en bonkt met zijn hoofd tegen de harde tegels. Met geduld en liefde probeer ik hem te troosten, maar steevast krijg ik een klap naar mijn gezicht.
Wat ik ook probeer, op elke vraag krijg ik zonder denken een korte ‘nee’ en telkens wanneer ik om een of andere reden zeg dat iets niet kan of mag, resulteert het in een woede-uitbarsting die op haar hoogtepunt anderhalf uur duurde.
We stonden erbij en keken ernaar.
Waar ik echter het meest van opkeek, waren mijn eigen gevoelens en gedachten. Direct stelde ik mijn volledige opvoeding in vraag: doen we het wel goed, zijn we niet te laks, moeten we geen duidelijkere regels opstellen? Daarnaast werd ik ook overspoeld door schuldgevoel (ben ik er wel genoeg?), teleurstelling (ik doe zoveel voor je…), ongerustheid (waarom ben je altijd zo boos?) en … kwaadheid (stop daar nu eens mee!).
Combineerde dat met oververmoeidheid, winterprikkelbaarheid, stress op het werk en je kreeg een explosieve cocktail… Met peuter én mama volledig van streek…
Er moest iets aan veranderen. Alleen, ik wist niet goed wat. Wat ik ook probeerde, had het tegenovergestelde effect. Ik zat vast, muurvast… (of zo ervoer ik het toch)
Op deze momenten kan het helpen om even uit de situatie te stappen, gewoon van op afstand observeren, alsof je uit een toren naar beneden kijkt. Even herinnerd worden aan waar het ouderschap allemaal om draait…
Vandaag werd ik totaal onverwachts uit mijn context getrokken, op een studiedag over langer voeden. Meer specifiek één zin gaf me een compleet andere blik:
‘Borstvoeding is zoveel meer dan voeding’. Voor de spreekster maakte het maar een klein deeltje uit van haar betoog, maar het zinderde en zinderde,… Tot… Aha!
Waarom kan ik borstvoeding niet gebruiken om de relatie met mijn puberende peuter te verbeteren? Waarom geen intens lichamelijke band aanhalen om terug bij elkaar te komen, het veilige nest terug te toveren, rust te bieden? Aantrekken om los te laten…
Voeding geven mijn borsten amper nog, maar liefde des te meer… Mijn peuter wil immers niet weg van mij, hij wil zichzelf ontdekken. Hij ontdekt ‘ik’… En daar kan hij mijn steun best bij gebruiken. Ik kan hem de weg niet tonen (dat probeerde ik), ik kan er enkel zijn, voor hém! Met veel nabijheid, oneindige knuffels en druppels sterk geconcentreerde moedermelkliefde.
PS: Lieve mama’s, ook al geef je geen borstvoeding (meer)… Je borsten zijn en blijven er, ook zonder dat de melk stroomt, moederzachte kussens van liefde, waar je peuter zo van kan genieten. En mama ook, na een stressvolle dag… want vanavond viel mijn lieve koppige peuter in slaap met zijn hoofdje op mijn borst… Doodop van een dag vol peuterpuberteit.
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding