Pikerje net, it komt dochs oars

column-144.jpgMijn zoontje is altijd een moeilijke slaper geweest. Tot ver na zijn tweede verjaardag werd hij ‘s nachts twee tot zes keer wakker voor een slokje. Ik was toen al zwanger van mijn dochtertje. Wanneer ik hem midden in de nacht voor de zoveelste keer aanlegde, begonnen mijn gedachten te malen: hoe zou ik ooit voldoende slaap kunnen krijgen als hij en de baby ‘s nachts beide zouden willen drinken?
De tijd werd rijp om de nachtvoedingen er uit te gooien. Dit leek me een goede voorbereiding op een tweede kindje aan de borst. Want dat ik zou gaan tandemvoeden, dat stond voor mij als een paal boven water.
Met het wegvallen van de borst als nachtelijk tussendoortje begon mijn zoontje met zijn 2½ jaar soms de nacht door te slapen. Wat een weelde. Vaker echter lag hij ‘s nachts uren wakker. En ik dus ook. Opnieuw lag ik in die doorwaakte uren te piekeren: in mijn verbeelding zou ik na de geboorte van mijn baby ‘s nachts gewoon niet meer slapen.
Ik voorzag ook problemen voor overdag. Mijn zoontje dronk nu alleen nog bij het in slaap vallen en bij het ontwaken. Maar alleen ik kon hem in slaap krijgen met behulp van mijn borst. Ik wist dat ik in het ziekenhuis ging bevallen. Hoe zou zijn vader hem zonder een borst in slaap kunnen sussen op de dagen dat ik in het ziekenhuis verbleef? En hoe zou mijn grote vent er op reageren als de baby straks vaak de borst kreeg? Zou hij jaloers worden? Zou hij ook weer vaker willen drinken? Zou ik hem de borst moeten weigeren? En wilde ik dat wel?

Ik overwoog het boek Adventures of Tandem Nursing aan te schaffen, maar iets weerhield me. Een stemmetje in mij zei: je kunt niet alles voorbereiden. Zie maar hoe het komt en als het zover is roei je met de riemen die je heb.

De dag van de bevalling dronk mijn zoontje ‘s ochtends aan de borst. Het zou zijn laatste keer zijn.
Toen ik na drie dagen thuis kwam uit het ziekenhuis bleek dat hij enorm aan zijn zusje moest wennen. Hij wist binnen een dag dat ze niet huilde als ze bij mij dronk. Dus bij haar eerste geluidje riep hij steevast: ‘Mem moat Poate jaan!’ (mama moet de borst geven). Zelf wilde hij absoluut niet meer bij me drinken. In plaats van gulzig mijn stuwing weg te drinken, vluchtte hij weg van mij zodra ik me met zijn zusje vertoonde.

Hij weigerde niet alleen de borst, hij wilde ook niet meer bij mij in bed slapen.
De problemen met inslapen waren gedurende mijn ziekenhuisverblijf uitgebleven. Mijn zoontje was, als het tijd was om te gaan slapen, lekker tegen mijn man aangekropen, binnen vijf minuten in slaap gevallen en had alle nachten doorgeslapen. Hij vond het prima dat hij nu het grote bed met alleen zijn vader deelde.
Zelf kroop ik wat verdrietig in het logeerbed met mijn pasgeboren dochtertje. De stuwing kolfde ik maar weg. Zo had ik me ons weerzien niet voorgesteld.

Mijn grote vent bleek na drie jaar in staat zich door een ander in slaap te laten sussen, sliep zonder zijn moeder de donkere nacht door en boven al: hij was zelf gestopt met drinken aan mijn borst. Van de een op de andere dag. Zijn besluit stond vast: gele melk is vies en de borst is voor baby’s.
Mijn besluit stond ook vast. In het vervolg zou ik luisteren naar het stemmetje in mijn hoofd. Of zoals een Friese zegswijze gaat: Pikerje net, it komt dochs oars.

(Maak je niet druk, het gaat toch anders.)

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen