De vogels kwetterden in de vroege morgen van 12 juni 2006 en Abel gaf zijn eerste schreeuw. Een uur later werd me al gevraagd of ik kunstvoeding in huis had. Abel hing aan de weegschaal en die bleef stilstaan bij 4250 gram. Dat is een aardig gewicht voor een pasgeboren baby en daardoor zou na de geboorte zijn bloedsuikerspiegel te veel kunnen dalen. Wat er precies het probleem van is…
daar weet ik het fijne niet van maar ik ving iets op over hersenletsel. Ernstig genoeg dus om niet zomaar meteen als onzin terzijde te schuiven. Kunstvoeding had ik natuurlijk niet in huis. Ik had iets veel beters: colostrum in de vriezer. Nadat Abels zus Simea, die ook nog aan de borst drinkt, mij had verteld dat de melk terug was, had ik alvast een klein voorraadje voor noodgevallen aangelegd. Tot grote hilariteit van mijn vriend. Die vond dat ik me wat teveel zorgen maakte. Maar nu had ik, als ik daar zin in had gehad, kunnen zeggen “Zie je wel!”
De verloskundige vond het hartstikke mooi dat er al wat melk in de vriezer stond en adviseerde me om na iedere voeding 10 of 20 milliliter bij te geven in een spuitje. Maar hoe makkelijk het ook klinkt om je baby wat te geven van je eigen melk die toch al in de vriezer staat, ik wilde daar toch liever wat terughoudender mee zijn. Hoe je het ook wendt of keert, het is bijvoeding en verstoort dus het vraag- en aanbodmechanisme. Om dat te voorkomen, zou ik iedere keer dat ik Abel wat gaf, dezelfde hoeveelheid moeten kolven. Als daar een zwaarwegende reden voor is, doe je dat natuurlijk. Maar welke pas bevallen vrouw heeft er nou zin om na iedere voeding te kolven omdat er misschien een probleem zou kunnen ontstaan? Daarom vroeg ik aan de verloskundige waar ik naar moest kijken bij Abel. Als hij niet genoeg had, zo vertelde ze, zou hij huilen na voedingen en onrustig zijn. En hij zou fladderen met zijn armpjes. Terwijl ik Abel om te beginnen nog maar eens aanlegde, vroeg ik mijn vriend om een kleine portie uit de vriezer in de koelkast te zetten om te ontdooien en nam ik me voor om goed op mijn zoon te letten en het rustig aan te zien.
Abel dronk vervolgens een groot deel van de dag lang ieder uur en was daar tussenin de tevredenheid zelve. Ik weet nog steeds niet hoe fladderen eruit ziet. De kraamverzorgster dacht dat er meer dan genoeg melk was, mede doordat Simea ook nog aan de borst is. En toen ik haar ‘s avonds vroeg wat zij ervan dacht, of het haar nodig leek om hem wat extra’s te geven, schudde ze gedecideerd haar hoofd en zei: “Zware kinderen huilen meestal veel meer. Dit jongetje is helemaal tevreden.” En daarmee verdween het onderwerp van de agenda. De ontdooide melk is de volgende dag in de gootsteen verdwenen.
Afgelopen week was ik voor de eerste controle bij het consultatiebureau. Dit keer bleef de weegschaal steken bij 5280 gram. Ruim een kilo was ons knulletje aangekomen in de eerste maand van zijn zelfstandige bestaan. Daar is geen kunstvoeding aan te pas gekomen. Die dag droeg hij voor het eerst zijn rompertje met de tekst ‘Powered by mom’s milk’ maat 62-68. Het is nog maar een klein beetje te wijd.