Toen ik zwanger was van mijn eerste kindje woonde ik in Moskou. Ik wilde heel graag borstvoeding geven en bereidde me daar op voor: ik bezocht een informatieavond en las alles wat er te lezen viel. De bevallingskliniek waar ik ging bevallen had een lactatiekundige in dienst, maar er was sprake van een taalbarrière. Ook wist ik dat de Russen er een heel andere kijk op na hielden dan ik zelf wat betreft het samenzijn van een pasgeborene en zijn moeder. Ik durfde daarom niet blind te vertrouwen op de borstvoedingsbegeleiding. Mijn man vond dat ik me druk maakte om niets. Het waren toch professionals?
Na zijn geboorte werd onze zoon bijna direct in de couveuse gestopt. De redenen hiervoor waren op z’n minst twijfelachtig te noemen. Wanneer ik, na veel ijsberen op de gang, hongersignalen zag, moest ik aandringen om te mogen voeden. En als dat dan mocht, moest ik met mijn zere lijf naast de couveuse staan terwijl de verpleegkundige mijn tepel hardhandig in mijn zoons mondje propte. Toen de voeding begrijpelijkerwijs maar niet goed op gang kwam, kreeg ik vervolgens de grootste onzin te horen: ik had te weinig melk; ik mocht niet huilen want dan zou de melk niet toeschieten; ik mocht niet te veel drinken want dan kreeg ik stuwing. Als ik dit alles niet had herkend voor wat het was ‘ klinkklare onzin dus ‘ dan had ik het waarschijnlijk niet lang vol kunnen houden. Maar met veel kolven, knuffelen wanneer dat mocht en veel ‘stiekem’ oefenen met aanleggen is het ons samen gelukt. Het begin van een fijne borstvoedingsperiode was daar.
Was de situatie heel anders geweest als ik in ons land was bevallen? Ik dacht het niet. In Nederland is de situatie misschien nog wel complexer. Hoewel borstvoeding in theorie hoog in het vaandel staat, zijn er helaas veel zorgverleners die van toeten nog blazen weten maar wel pretenderen de kennis in huis te hebben. Hier tegenover staan gelukkig ook anderen die wel goede adviezen geven. Zo kwam ik, na onze terugkomst in Nederland, terecht op een geweldig consultatiebureau. De wijkverpleegkundigen hadden zelf ervaring met langer voeden en alles wat de arts zei over gedrag en groei van een borstgevoed kindje, vond ik bevestigd op Borstvoeding.com.
Voor de geboorte van mijn tweede kindje, had ik me opnieuw zorgen gemaakt over mogelijke obstakels die onze borstvoeding in de weg zouden staan. Opnieuw terecht. Niet in de minste plaats omdat er mij in het BFHI-gecertificeerde ziekenhuis werd verteld dat als mijn kind in een couveuse zou liggen, ik niet kon verwachten dat ik op verzoek mocht voeden. Want, vertelde de dame mij nogal bits, het welzijn van het kindje staat tenslotte voorop. Zo! Werd ik daar even op mijn plaats gezet. Borstvoeding, wat kennelijk alleen in mÃjn belang is, was per definitie al ondergeschikt aan het reilen en zeilen op de kinderafdeling. Gelukkig was mijn zorg over de couveuse onterecht en verliep de start van de borstvoeding helemaal naar wens. Thuis, met een fantastische kraamverzorgster, die wel wist wat ze deed.
Ik ben zeker niet de enige met wisselende ervaringen. De zorgverlening rondom borstvoeding is op dit moment een Russische roulette: dat verkeerde advies van die ene zorgverlener kan je borstvoeding fataal worden. In plaats van eenduidig professioneel advies, spelen meningen en persoonlijke ervaringen te vaak de boventoon. Waar borstvoeding mislukt of vroegtijdig stopt, liet de begeleiding zeker te wensen over. En dan is het zogenaamd de moeder die heeft gefaald.
Wat kun je hiermee als aanstaande of borstvoedende moeder? Neem het heft in eigen handen en lees je goed in zodat je de valkuilen meteen herkent. Op deze manier kan je met de zorgverleners die jij treft óf prettig samen naar een gezamenlijk doel toewerken óf direct zelf actie ondernemen en gespecialiseerde hulp inroepen in de vorm van een lactatiekundige. En wie weet, wordt de start van jullie borstvoeding dan in plaats van een Russische roulette ineens een schot in de roos.