De geboortedag van mijn tweede dochter: 12 januari 2011. Deze keer zou het allemaal anders gaan. Geplande sectio in plaats van spoed. Binnen het uur aan de borst in plaats van pas na vier uren. Geen opname op de kinderafdeling, maar gewoon lekker cocoonen met mama! En, last but not least, een bats aan ervaring op borstvoedingsgebied. Ik voed mijn oudste dochter namelijk nu ruim twee jaar en zou, als alles goed ging, gaan tandemen!
Een paar maanden voor de bevalling kreeg ik de kraamzorg op bezoek voor een intake gesprek. In dit gesprek vroegen ze me letterlijk: ‘Zijn er nog zaken waar we rekening mee moeten houden?’ Uiteraard! Toen ik aangaf dat ik zou gaan tandemvoeden stamelde de intaker wat ongelukkig: ‘Ja echt? Goh, wat leuk…’ En toen ze opschreef waar ze rekening mee moest houden wist ze de term tandemvoeden nauwelijks te spellen.
Eenmaal thuisgekomen na mijn bevalling, snakte ik naar een leuke kraamtijd. De dagen die ik in het ziekenhuis had doorgebracht waren zwaar, pijnlijk en ik miste mijn andere dochter en partner enorm! Een fijne kraamtijd, om heerlijk bij te komen en te genieten van ons geweldige gezin, daar snakte ik naar!
Er kwam een jonge en ietwat stevige vrouw binnenlopen. Ze was zeventien weken zwanger van haar eerste kindje. Ze feliciteerde ons nauwelijks en enige spontaniteit en enthousiasme nam ik niet waar. Niks geen ‘ah, wat een prachtige baby hebben jullie’. Niks geen ‘wat fijn dat je weer thuis bent’. Nou snap ik echt wel dat ik een van de duizend gezinnen ben voor haar, maar kom op! Ook wij hebben recht op een speciale en bijzondere kraamtijd toch? Enfin, ik besloot haar het voordeel van de twijfel te geven.
Op dag twee hadden wij hier thuis wel meer dan genoeg van haar aanwezigheid. We konden haar wel weg kijken! Mijn partner smeerde de beschuiten met muizen en de kraamhulp stond enkel wat te drentelen naast mijn bed en leek hele romans te schrijven in haar aantekeningenboek. Mijn oudste dronk inmiddels ook weer de sterren van de hemel, zo ook op een moment dat zij binnenkwam. Ze stond, keek en… keek. Ik vroeg haar of ze het vreemd vond. Dat was natuurlijk een erg directe vraag waar ze wat ongemakkelijk van werd. ‘Nou eeh, nee, op zich niet’. Op zich niet? Wat is dat? Op zich niet? Toch eigenlijk wel?
Haar gezicht sprak boekdelen. Jammer dit! Zeker voor een kraamzorgbureau die borstvoeding promoot en een belangrijk item vindt binnen de kraamzorg! Ik weet niet eens meer precies wat ze nou allemaal stamelde, maar ik was er meer dan klaar mee. Bah! Ik heb het kraamzorgbureau gebeld en aangegeven dat we graag een andere kraamhulp wilden hebben, eentje die vooral niet gek staat te kijken als er een kleuter gevoed wordt. Maar dat had ik immers al een keer aangegeven? Ik wil me toch zeker niet schamen in mijn eigen huis? In mijn eigen bed?
De volgende dag stond onze fantastische kraamhulp op de stoep. De klik was er gelijk en ze had borstvoeding zeer hoog in het vaandel! Ze vond het tandemvoeden hartstikke interessant en leuk, en bood zelfs aan foto’s te maken van deze intieme momenten. Wauw, zo hoort een kraamtijd te zijn! Bijzonder, gemoedelijk, gezellig en intiem! En die vorige kraamhulp? Die hebben we dus gewoon geruild. Geruild, zonder bon!