Schaamte

column-60.jpg

Ik zie ze af en toe om me heen: vrouwen die in het openbaar hun baby voeden.
En dan voel ik me ongemakkelijk. Wie ben ik om jouw blote huid te zien? Wie ben jij om je blote huid aan mij te tonen? Ik weet niet of ik naar je mag kijken. Je geeft me het gevoel dat ik je lichaamsgrenzen dan overschrijd.
Maar wie ben ik om van dit intieme ontroerende schouwspel een probleem te maken? Ik, borstvoedende moeder van een peuter. Ik, borstvoedende moeder die dit soms, als het echt niet anders kan, ook in het openbaar doe.
Ik ben erdoor geroerd en aangedaan, want ik ben seksueel misbruikt.
Ik wist tijdens mijn zwangerschap dat ik borstvoeding wilde geven, maar was niet van plan mijn kind publiekelijk te voeden vanwege de schaamte voor mijn lijf. Ik had me van tevoren niet gerealiseerd dat nood soms wetten breekt.
Nog steeds heb ik er grote moeite mee als ik mijn zoontje in het openbaar voed. Echter, mijn zoontjes behoefte aan melk of geborgenheid gaat voor mijn gêne. Maar vragen of er ergens een plaats is waar ik ongestoord kan voeden zonder dat iemand mij ziet, durf ik meestal ook niet. Deze vraag stellen impliceert dat ik mijn grenzen moet aangeven en dat is iets wat ik heel moeilijk vind.

Een kindje aan de borst. Van tevoren had ik hier slechts een vaag beeld bij hoe dit zou voelen. Ik stelde me voor dat ik flashbacks zou kunnen krijgen. Mijn borsten associeerde ik met seksuele gevoelens, seksuele handelingen en negatieve ervaringen. De borst geven werd hierdoor als het ware geseksualiseerd. Verwarrend en beangstigend.
Maar ik wilde mijn kind het allerbeste meegeven. En dat is moedermelk. Mijn angsten wogen niet op tegen de liefde en zorg die ik reeds voelde voor mijn nog ongeboren kind.

Voorzorgsmaatregelen nam ik wel. Ik lichtte alle zorgverleners schriftelijk in over mijn verleden en vroeg hun mij zo min mogelijk aan te raken en alleen als ik hun daarvoor toestemming gaf.
Deze voorbereiding gaf me een beetje controle over een situatie waarvan ik wist dat ik kwetsbaarder en bloter zou zijn dan ik zelf ooit zou willen. Alleen op deze manier kon ik de angst voor de zorgverleners en de schaamte voor mijn lichaam een beetje aan.

Toen was het moment daar. Mijn pasgeboren zoontje werd op mijn borst gelegd. Nog in de waas van alles wat me overkwam rondom de bevalling, probeerde ik heel hard te voelen hoe het was, toen hij voor het eerst naar de tepel hapte en zoog.
Er was echter geen kwestie van voelen. Hoe kon ik voelen als er zorgverleners om mijn bed stonden terwijl ik daar lag, ontbloot, overgeleverd aan hun handelingen? Ik ontkoppelde mijn gevoel. Iets anders zou ik niet kunnen. De zorgverleners vroegen netjes of ze mij mochten aanraken en zo kon ik leren mijn zoontje aan te leggen.

Pas nadat een aantal dagen waren verstreken en de zorgverleners waren vertrokken, kon ik mijn gevoelens laten stromen. En wat bleek?
De herbelevingen van de negatieve seksuele ervaringen bleven uit. Mijn kind de borst geven bleek een uniek gevoel. Tintelend, vrouwelijk, zorgend, beschermend en kwetsbaar. Een gevoel dat niets te maken had met geweld en vernedering.

De problemen van vrouwen die seksueel zijn misbruikt en borstvoeding willen geven, vragen om deskundige begeleiding, die begint bij de verloskundige of de huisarts. Daarnaast dient seksueel misbruik en borstvoeding een onderwerp te zijn bij voorlichting over borstvoeding. Dit alles met als doel dat vrouwen met een misbruikverleden hun angsten en pijn kunnen overwinnen en hun kind de borst durven geven.
De handeling is liefdevol, troostend en vervaagt de nare herinneringen.
Liefde wint altijd.

  • Naam en adres van deze gastcolumnist is bekend bij de redactie

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen