Geweldig vind ik het als een zwangere vrouw vertelt dat ze heel graag borstvoeding wil geven.
Enkele maanden geleden werd het me weer verteld: ik wil borstvoeding geven!!
Na de vertederende blijdschap die ik voel om een gebeurtenis die nog moet plaatsvinden, bekruipt me daarna ook een zeker gevoel van onrust.
Zal het lukken? Zal ze doorzetten als het even tegen zit? Het is haar en haar nog ongeboren kind zo gegund.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen enkele twijfel over de capaciteiten van de moeder of over de kwaliteit van haar melk. Ik heb grote zorgen om iets anders.
Enkele weken nadat deze jonge vrouw haar voornemen met me deelde, is ze bevallen. En ja hoor, ze begint met het geven van borstvoeding, maar helemaal lekker gaat het niet. Het kindje hapt niet goed aan en dus zit de moeder, nog uitgeput van een zware bevalling, dagen lang te tobben met haar baby aan de borst.
Ik geef adviezen, telefoonnummers van lactatiekundigen, het borstvoedingsboek van Stefan.
Het mag allemaal niet baten. Enkele weken na de geboorte houdt ze op met voeden. Met de mededeling: ‘Ik vond het niet zo veel waard meer eigenlijk. Nu heb ik eindelijk weer wat tijd voor mezelf en hoef ik niet de hele tijd te voeden.’
Het verbaast me, schokt me zelfs, het schijnbare gemak waarmee moeders stoppen met borstvoeding. Blijkbaar valt de realiteit erg tegen ten opzichte van de verwachte roze wolk.
Kunstmatige zuigelingenvoeding is schijnbaar een eenvoudig substituut. De omgeving is vol lof over het genomen besluit: Goed gedaan hoor meid. Dat gepruts is nergens goed voor.
Ik denk aan de column Game over van Marlies, de moeder waar ik zo’n grote bewondering voor heb. Die kostte wat het kost vocht om haar dochter de borst te geven.
Waarom zet deze moeder niet door en Marlies wel? Waarom is borstvoeding voor haar gedoe en gepruts? En kennelijk dus voldoende reden om te stoppen met het waardevolste, mooiste, intiemste wat ze haar baby kan geven? Alleen maar om wat meer tijd voor zichzelf te hebben? Wat dacht je? Dat je leventje gewoon het zelfde zou blijven als je het leven schenkt aan een kind?
En waar waren de mensen die haar steunden in haar wens borstvoeding te geven?
Waar waren de mensen die haar goed hadden moeten begeleiden? Zij die het ‘gepruts’ hadden kunnen voorkomen of kunnen beperken? Kraamverzorgsters of verpleegkundigen van het consultatiebureau die goed kunnen prikken en preken, maar nul komma nul verstand hebben van borstvoeding.
Waar waren de mensen die haar vertelden dat kunstvoeding troep is, schadelijke troep, in plaats van een goed alternatief?
Hoe kan ze met een gerust hart die zooi in haar piepjonge baby’tje stoppen, op de klok. En vervolgens hoe langer hoe meer melk in die fles, hoe langer hoe minder keren per dag. Kennelijk gelooft men graag wat men wil geloven.
Ik kan er maar niet aan wennen, dat schijnbare gemak. Weg is wat had kunnen zijn, voor baby en moeder.
Kunstvoeding sucks.