Ik kende het wel van horen zeggen. Ook had ik er eens een advertentie van gezien. Maar nog nooit had ik er één in gebruik gezien. Er rinkelde dan ook geen belletje toen ik iemand er mee zag. Het viel wel op, sterker nog het trok ontzettend mijn aandacht. Ik dacht een volwassen vrouw met een slabber om te zien. Een hele grote gebloemde slabber. Pas later zag ik onder de slabber vandaan een baby’tje tevoorschijn komen.
Volgens de fabrikant maakt een voedingsschort, want dat bleek het gebloemde ding te zijn, het mogelijk dat ik mijn baby overal borstvoeding kan geven. Nou laat ik dat misverstand gelijk de wereld uithelpen: een omgeknoopt bloemetjesgordijn maakt dat helemaal niet mogelijk. Was dat wel zo, dan kocht ik er meteen eentje voor mijn man. Mijn vrouwenlijf met twee borsten, dát maakt het mij mogelijk dat ik mijn kinderen overal kan voeden. Voor mij een groot voordeel van borstvoeding geven; altijd bij de hand en hulpmiddelen zijn overbodig.
Toen ik jaren geleden begon met borstvoeding geven aan mijn eerstgeboren zoon, dacht ik ook dat een voeding geven een heel gedoe was en met de nodige geheimzinnigheid omgeven hoorde te zijn. Vóór ieder kraambezoek probeerde ik mijn zoontje nog flink vol te stoppen zodat hij tijdens het bezoek tevreden zou zijn met mijn pink om op te zuigen. Verder dacht ik vooraf na of ik mij tijdens een eventuele voeding terug zou trekken op de slaapkamer of dat ik me bij dit bezoek comfortabel genoeg voelde om in de woonkamer te blijven.
Uiteraard kreeg mijn zoontje eerder trek dan dat het bezoek voorbij was. Mijn pink kon zijn behoefte niet uitstellen. Voeden met publiek ging dus zo discreet mogelijk. Mijn zoontje in de goede houding, beha losmaken, mijn shirt omhoog schuiven en zo snel mogelijk mijn zoontje laten happen. Tijdens het voeden schoof ik dan mijn shirt zo ver mogelijk terug over mijn borst zodat er geen stukje blote borst meer te zien was.
Jaren later en veel ervaring rijker ging dit er heel anders aan toe. Toen mijn jongste koningskoppel net geboren was, praatte ik niet meer over voedingen. Kleine baby’tjes drinken meerdere keren per uur een paar slokjes. In hun mondjes geen pink, daar zijn babymondjes niet voor bedoeld. Om het bezoek heen voeden, probeerde ik niet meer. Heel even hoopte ik dat ze om de beurt wilden drinken, maar dat bleek valse hoop. Broertje en zusje tegelijk discreet laten drinken lukte mij niet. Dus maakte ik eerst twee borsten helemaal bloot, nam in iedere arm een baby en dan legde ik ze één voor één aan. Geen handen meer vrij dus om blote delen toe te dekken. De voedingsshirts bleven in de kast; een overslagshirt met V-hals vond ik veel praktischer. Borsten er aan de bovenkant uit ploppen en voeden maar.
Natuurlijk voelde ik mij wel eens ongemakkelijk, maar daar wilde ik mijn lieve schatjes niet mee lastig vallen. Dat was mijn probleem. Een norm die ik mij liet opleggen door onze westerse cultuur. De norm dat bloot op het strand niet bloot genoeg kan zijn, maar dat functioneel bloot om je kind te voeden, aanstootgevend is en dat het iets is om je voor te schamen… Deze norm wordt door de voedingsschortenfabrikant misbruikt om een slaatje te slaan uit één van de mooiste biologische functies van mijn vrouwenlijf. Zeg nu zelf, daar laat jij je toch ook niet voor gebruiken?