Strak maatje 36, enorme hoge hakken, een flinke laag make-up. De buitenkant. Daar zaten ze. Met zijn vieren. iPad op schoot, iPhone bij de hand en een tafel vol decadente lekkernij. Hun rode lippen kakelden maar door.
Ik was met mijn twee meiden heerlijk uit lunchen hier in de buurt. Een geweldige plek! Er is een groot meer waar je lekker kunt wandelen. Kleinste smurf in de draagdoek en de grote smurf met haar laarzen aan, heerlijk rennen over de velden en het strand om vervolgens in een grote klimspeeltuin te eindigen.
Daar zaten ze dus… alleen waren ze niet met zijn vieren. Eén van de dames bleek zwanger. En de ander was net bevallen van een tweeling. De kleine mannetjes lagen in een luxe uitgevoerde duowagen. Ik kon natuurlijk niet anders dan stiekem even in de wagen spieken. Wat was mijn ‘baby’ van tien maanden dan alweer groot! Even later kwam de zwangere dame met één van de tweeling op haar arm onze kant op gelopen.
‘Och wat heerlijk rustig zijn die kleine jongens, dat ken ik helemaal niet’, zei ik. Waarop ze antwoordde dat haar drie kinderen allemaal ‘huilers’ waren, en ze zich voorbereidde op de vierde huilende baby. Al haar kinderen waren allergisch, zo vertelde ze.
Enfin, ze vervolgde haar verhaal, waarin ze vol overtuiging en enorm fanatiek haar ‘oplossing’ promootte. ‘Ik heb gelijk een fles erin gedaan met dat eh… dat ene spul. Hoe heet het ook alweer? Nutripeptinogwat ofzo, je weet het wel toch? Dat werkt echt helemaal geweldig! Het probleem was gelijk opgelost! Hoppakee! Net zo gemakkelijk’
Volgens mij heb ik haar aangekeken als een verdwaasd schaap. Mijn mond was zover opengevallen dat mijn tong bijna over de tafel rolde. Allergische kinderen en er dan van overtuigd zijn dat doorgeknipte koemelk de oplossing is. Ze weet niet eens wat voor chemische rotzooi ze allemaal bij haar allergische kind naar binnen stopt. Wauw, hoe bizar. Deze mevrouw met haar dikke zwangere buik zette kunstvoeding op een enorm fout voetstuk. Deze moderne vrouw lijkt mij zo ontzettend ver van de natuur verwijderd dat ze zich wellicht geen leven zonder chemicaliën voor kan voorstellen.
‘Mijn dochters hebben beiden het KISS-syndroom. Dat is nou eenmaal niet op te lossen met welke fles rotzooi dan ook…’, zei ik wat dwars en bot. ‘Dus…’, zei ik. En liet vervolgens een stilte vallen. Ik pakte mijn jongste dochter. Haalde mijn borst uit mijn shirt en legde mijn jongste dochter aan. Ik bleef de zwangere vrouw vervolgens aankijken in afwachting van haar reactie. Die was kort maar krachtig. ‘Oh… oké’ zei ze, en ze liep, met het prachtige tweelingjongentje, terug naar haar eigen tafel.
Even later knoopte ik mijn gloednieuwe draagdoek om, betaalde en liep gniffelend en trots het restaurant uit met mijn twee mooie meiden. Me af vragend hoe het toch mogelijk is dat kunstvoeding zo enorm veel credits krijgt.
Opmerking van columnist
Het is niet mijn intentie geweest mensen te kwetsen of anderzijds persoonlijk te raken met deze column. Vanwege het feit dat enkele lezers een vervelend gevoel overhielden aan deze column heb ik besloten deze te rectificeren, om juist deze lezers tegemoet te komen.
Met vriendelijke groet, Marlies Gorkum