En toen werd ik single mama

column357.jpgBinnen drie weken na de bevalling van Lucia eindigde mijn relatie met haar vader. Bovenop de aardverschuiving die ‘moeder worden’ heette, kwam een tweede aardverschuiving genaamd single mama’. Mijn familie woonde ruim 100 kilometer van mij vandaan. Ik was alleen met mijn kleine baby.
Er kwamen negatieve reacties. ‘Waarom werd je zwanger van hem?’ Er kwamen ook positieve acties. Vrienden en vriendinnen deden boodschappen, kookten eten of kwamen een nachtje logeren om te helpen. Na die eerste week kwam de realiteit. Alleen met een baby is echt alleen.
Ik vond het leuk om mijn meisje aan de kraamvisite te laten zien, maar kreeg er ook stress van. Ik was de enige die de deur open kon doen. Wat als Lucia net wilde drinken voordat ze kwamen? Of als ze net aan de koffie en beschuit met muisjes zaten? Ik was er ook niet zo’n held in om een grote doek over ons heen te hangen, die mijn borst discreet bedekte. Er waren dagen dat ik een man miste die de visite er tactvol op wees dat moeder en kind weer wat rust nodig hadden.

Een man die ook mijn keuze om borstvoeding te blijven geven kon verdedigen. Regelmatig hoorde ik de opmerking dat ik mijn handen vrij zou hebben als iemand anders Lucia een fles gaf. Maar hoe vaak komt het nou voor dat een ander de fles aan jouw baby geeft? En los van alle nadelen van kunstvoeding voor moeder en kind, is het ook niet praktisch voor een alleenstaande moeder. Het is veel makkelijker om een shirt en een bh omlaag te duwen, dan flessen uit te koken, te bereiden en op temperatuur te laten komen. Zeker in het midden van de nacht of als de baby al aan het krijsen is dat ze wil drinken.

Het consultatiebureau liet me wekelijks op het inloopspreekuur komen om Lucia te wegen. Achteraf bleek dat ze zich zorgen om mij maakten, want mijn wallen werden met de week groter en grijzer. Lucia werd steevast wakker als ik haar na de voeding in haar eigen ledikantje legde. Pas toen ik brak met de gangbare adviezen en Lucia bij mij in bed liet slapen, sliep ik meer dan drie tot vier uur per nacht.

Regelmatig vergat ik iets te kopen in de supermarkt. Dan maar geen brood bij mijn ontbijt, want teruggaan was niet altijd een optie met een baby die ieder uur wilde drinken en niet langer dan twintig minuten achter elkaar sliep. Gelukkig had ik fantastische buren. De een vroeg steevast of ze iets voor mij mee kon nemen als ze boodschappen ging doen. De ander zette vaak mijn container aan de weg, zonder dat hij wist dat ik iedere week voor het dilemma stond of ik mijn kind alleen moest laten voor die twee minuten of met haar door de regen naar het einde van de weg moest lopen.

Er waren dagen dat ik me vertwijfeld afvroeg of ik me aanstelde dat ik het zo zwaar vond. Dat ik niet wist hoe ik moest reageren als een andere vrouw zei dat ze zich een alleenstaande moeder voelde, want ‘haar man hielp niet zoveel mee’ of ‘haar vriend was vier dagen op zakenreis.’ Het is een groot verschil of je soms alleen bent of altijd alleen bent.

Nu, vier jaar later, zijn er nog steeds dagen dat ik het erg zwaar vind. Dat ik slaapgebrek heb omdat ik ‘s avonds te lang heb doorgewerkt en in de ochtend om half zes door Lucia wakker gemaakt wordt. Om die reden en het feit dat tijd voor mij een schaarstegoed is, is dit mijn laatste column voor Borstvoeding.com. En deze laatste column draag ik op aan alle alleenstaande moeders, die in hun eentje hun kind of kinderen opvoeden. Jullie zijn heldinnen!

*Afbeelding komt van internet, auteur is onbekend.

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen