Mees is geboren met een te kort tongriempje. Na de geboorte hapte hij goed aan maar hij kon niet vasthouden. Wilde ik borstvoeding geven, dan kon dat alleen door of af te kolven of te voeden middels een tepelhoedje, zo werd mij verteld.
Dat laatste deed ik dus bijna drie maanden lang. Dat ging prima want Mees groeide er goed op. Toch bleef het gevoel knagen dat ik het fijner zou vinden wanneer Mees gewoon, zonder hulpmiddelen, zou kunnen drinken. Dat leek mij zoiets intiems en moois.
Niet dat gedoe met een tepelhoedje. Het tepelhoedje schoot regelmatig los waarmee het voeden in het openbaar wel erg openbaar werd. Het voeden leverde op deze manier ook thuis wat stress op. Hoewel ik blij was dat ik juist door dit tepelhoedje wel borstvoeding kon geven, was ik toch steeds bang dat ik het zou vergeten wanneer ik ergens heen ging. Niets lijkt me frustrerender dan een kind bij je te hebben dat trek heeft in mama-melk, jij hebt dit natuurlijk altijd bij je, maar je kunt het niet geven, omdat je zo‘n siliconen-geval niet bij je hebt. Voor mij was dat tepelhoedje dus verre van ideaal.
Af en toe probeerde ik Mees te voeden zonder tepelhoedje, maar het lukte nooit. Mees werd uiteindelijk boos en gefrustreerd en het tepelhoedje was dan al snel gepakt. Ook tijdens de voeding het tepelhoedje weghalen werkte niet. Mees kreeg het niet goed voor elkaar. Totdat hij 2,5 maand was en we samen onder de douche stonden. Mees lag in mijn armen en ik wiegde hem zachtjes heen en weer, zong een liedje en het warme water stroomde over ons heen. Hij rekte zich uit en ineens… hapte hij aan.
Hij deed dit wel eens eerder, maar dat leidde niet tot drinken. Deze keer was echter anders. Hij hapte in een keer goed, liet niet meer los en begon te drinken. Yes! Wat een mooi moment. Mees genoot zichtbaar, hij kneedde met zijn knuistjes mijn borst en sloot zijn oogjes. Ik moest even een traantje wegpinken en riep ook papa erbij. Wat fijn dat Mees nu toch aangaf live te kunnen drinken. Het voelde wel een beetje apart zo staand in de douche en best zwaar ook met een kindje van 5,5 kilo op mijn arm. Maar stap één was gezet. We waren vastbesloten, wanneer Mees het één keer kon, dan kan hij het vast nog een keer. Wie weet kan hij ooit wel helemaal zonder tepelhoedje drinken. Een gevoel van euforie kwam in ons op. Wat zijn wij trots op ons manneke!
Sindsdien gingen steeds meer voedingen zonder tepelhoedje, eerst onder de douche en daarna lukte het ook liggend op bed, op de bank, in de auto en op een bankje in het park. Na enkele weken kon ik het tepelhoedje voorgoed weglaten. Mees was drie maanden en dronk iedere voeding zonder tepelhoedje.
Wat ben ik blij en wat voel ik me trots, ik kan mijn zoon nu live voeden, zonder hulpmiddelen, precies zoals het allemaal bedoeld is.
Mees is ondertussen alweer tien maanden en al lang geen 5,5 kilo meer maar nog steeds hoort een slokje onder de douche bij zijn avondritueel. Gekkie!
Ps. Een te kort tongriempje snel klieven voorkomt veel problemen