Moedermelk is er in allerlei kleuren en smaken. Het kan wit zijn, maar ook blauw, geel of oranje getint. Qua smaak is het lekker zoet en romig. Het doet een beetje denken aan amandelen. Maar soms smaakt moedermelk ook wel wat zuur, zeker als het al eventjes bewaard is geweest. Hoewel de melk dan gewoon nog goed is, valt deze niet altijd bij alle baby’s meer in de smaak.
Mijn zoontje drinkt de melk het liefst rechtstreeks uit de originele verpakking. Als die niet voorhanden is, dan is moedermelk uit de fles een goed alternatief. Voorheen vond hij het geen probleem als die melk niet helemaal vers was. Een paar dagen koelkast of een weekje vriezer kon hij best hebben. Tegenwoordig is dat echter anders: meneer is kieskeurig geworden: alleen vers is goed genoeg!
Van de ene op de andere dag weigerde hij moedermelk uit de fles. Hij bestelde wel een fles, maar zodra hij zich lekker op schoot genesteld had en de eerste slok nam van de ontdooide, opgewarmde melk, weigerde hij verder te drinken. Met een resoluut gebaar weerde hij de fles. Het duurde even voor we erachter kwamen wat er aan de hand was. Aan de fles kon het niet liggen: een fles met halfvolle melk uit een pak dronk hij zonder moeite leeg. Het bleek de smaak te zijn. Ons knulletje vindt mijn opgewarmde melk uit de fles niet meer lekker! Ik heb verloren van de koe.
Gelukkig is het niet zo’n probleem: de meeste dagen drinkt hij zijn melk gewoon lekker bij mij. En op andere dagen… kolf ik dus niet meer. Heerlijk! Na ruim een jaar kolven, hoef ik hier ineens geen rekening meer mee te houden. Dat mijn met veel pijn en moeite aangelegde voorraadje in de diepvriezer ligt te verpieteren, neem ik maar op de koop toe.
Toch heb ik de kolf af en toe nog nodig. Vorige week bijvoorbeeld, toen ik voor mijn werk een lange dag van huis was. Om geen borstontsteking te riskeren, had ik de kolf bij me. De koelbox waarin ik normaal mijn kolfresultaat bewaarde, had ik echter thuisgelaten. Voor mijn zoon hoef ik de melk immers niet meer te bewaren.
Toen ik halverwege de dag mijn ‘ding’ had gedaan, vroeg ik me af waar ik met de melk naar toe moest. Weggooien vind ik zonde. Na alle moeite die ik in het verleden had gedaan om kleine beetjes moedermelk bij elkaar te sprokkelen, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om het magische goedje zo door het gootsteenputje te spoelen. Ik besloot het zelf op te drinken.
Mmmm, inderdaad, lekker zoet en romig. Doet me een beetje denken aan amandelen. Maar goh, wat vult dat spul! De eerste paar uren kreeg ik geen hap meer door mijn keel. Het diner kon ik wel overslaan. Onbegrijpelijk dat mijn zoontje genoegen neemt met koeienmelk in zijn fles.
Eenmaal thuisgekomen, besloot ik toch ook maar eens een slokje diepvriesmelk te proeven. Ugh yek! Gatver. Nu snap ik waarom hij liever koeienmelk in zijn fles heeft dan mijn ontdooide moedermelk.