Smoesmoeders

column318.jpgEen vriendin van mij is zwanger. Ze is van plan borstvoeding te geven en luistert aandachtig naar mijn tips. Ze vindt het een mooi idee dat ze na haar zwangerschap haar kind met haar eigen lijf kan voeden. Maar tegelijk met haar enthousiasme zie ik bij haar ook twijfel. Ze praat uiteraard met andere moeders en is daardoor minder positief geworden over borstvoeding. Haar perceptie van wat borstvoeding werkelijk kan zijn, is veranderd en haar vertrouwen in haar eigen lijf danig afgenomen. Jammer!
Wat zou ze hebben gehoord? Verhalen over een veel te vroeg geboren kindje, een doodziek kind, een totaal gestreste moeder, verschrikkelijke spruw? Of juist verhalen van die twee procent van de moeders die geen borstvoeding kan geven. Situaties waar ik me iets voor kan stellen bij moeders die niet in de gloria zijn over borstvoeding. Maar wat blijkt? Niks in deze trant.

De moeders die zij sprak, hebben te veel melk of juist te weinig melk, kennelijk geen ‘geschikte’ tepels of zere, bloedende tepels. Eigenwijs ziekenhuispersoneel, onhandige lactatiekundigen, een barse kraamverzorgende of onaardige verloskundigen krijgen er van langs: door hen komt het dat de borstvoeding mislukte. Maar ook zijn zelfs de baby’tjes vaak de schuldigen! Ze vallen in slaap, willen niet drinken of bijten flink; volgens de nieuwe mama’s echt onoverkomelijk voor een fijne borstvoedingscarrière. Met enig argwaan en lichte irritatie hoor ik de indianenverhalen aan.

Ik vraag haar of deze moeders in kwestie wel eens van internet of de bibliotheek hebben gehoord? Ze antwoord met een lacherig ‘Bestaan die nog?’ Vervolgens vraag ik haar of de moeders misschien schuwe, bange, passieve, totaal niet assertieve wezens zijn? Ook dit is niet het geval: de dames blijken zowel zakelijk als privé niet bepaald op hun mondje te zijn gevallen. Tenslotte vraag ik haar of de moeders enig doorzettingsvermogen hebben? Ze snapt niet waar ik heen wil, maar antwoordt geïrriteerd dat dat wel mee zal vallen, want lange studies, zware banen en marathons zijn de moeders niet vreemd. Bepaald geen bange miepjes dus.

Maar… waarom je dan toch niet (laten) informeren over iets wat je voornemens bent te doen? Waarom niet die zorgmedewerker vriendelijk, maar duidelijk je wensen of mening uitleggen? Waarom zo snel opgeven als het om een bouwsteen van de gezondheid van je kind gaat? Wat ging er mis dat deze slimme vrouwen zich niet verdiepten in borstvoeding?

Het is mij werkelijk een raadsel. De verhalen, die op mijn kennis overkomen als een ervaring die ‘iedereen kan overkomen’ en ‘waar je niks aan kan doen’, klinken in mijn oren heel anders. Dat de hond je huiswerk had opgegeten. Of dat de brug open stond. File. Je niet zo lekker voelen. Vertraging. Excuses, smoesjes!

We leven toch in 2013? Even kritisch internet gebruiken of de bibliotheek induiken en iedereen kan lezen hoe een borstvoedingsprobleem kan worden voorkomen danwel opgelost. Bezoek een goede lactatiekundige, kijk de kunst af in een borstvoedingscafé. Goede dingen vergen nu eenmaal tijd, en soms ook een beetje bloed, zweet en liefst zo min mogelijk tranen.

Naast alle (soms letterlijke) bakerpraatjes en mythes die borstvoeding omgeven, zijn smoesjes van zogenaamde ervaren moeders toch wel het laatste wat we nodig hebben als we eerlijke informatie willen?

Een deel van de beschreven smoesmoeders zal oprecht denken dat de bijtende baby, de lekkende tepel of de knullige kraamverzorgende de oorzaak is en zich erbij neerleggen. Zij denken waarschijnlijk ook en masse dat ze bij die twee procent horen die geen borstvoeding kàn geven. Maar bij het merendeel van de stoppende moeders vermoed ik dat het hen stiekem wel uitkomt. Dat ze er geen zin in hebben en ze dus elke kuil in de weg aangrijpen om te stoppen. Dat ze dat willen, is sowieso jammer.
Maar dat ze de simpel op te lossen ‘problemen’ als schijnbare reden aanvoeren vind ik ronduit verwerpelijk.

Foto: Marlies.

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen