Sprookjes zijn van alle tijden: verhalen die van generatie op generatie worden overgeleverd en diep geworteld zijn in een samenleving. De verhalen hebben meestal een boodschap, leren de toehoorder hoe (niet) te handelen in bepaalde situaties. Het vertellen van sprookjes brengt mensen samen, heeft een sociale functie. Sprookjes kunnen ontroeren, ze kunnen hard zijn, maar ook heel mooi. Hoewel bepaalde sprookjes misschien amper meer worden verteld en zo in de vergetelheid dreigen te raken, zijn hun thema’s vaak zo universeel dat zij altijd weer zullen opduiken.
De kennis over borstvoeding is met een sprookje te vergelijken. Traditioneel is het een fenomeen dat vrouwen uit een gemeenschap bij elkaar brengt. Het is als een taal die alleen moeders kennen en die zij zorgvuldig aan hun dochters, schoondochters en andere vrouwen uit de gemeenschap leren wanneer deze moeder worden. Iedereen leert van elkaar en wanneer het even minder goed gaat, kan een moeder altijd putten uit wijsheden die generaties vóór haar beproefd zijn. Borstvoeding brengt moeder en kind samen, maar ook vrouwen onderling. Het geven van borstvoeding kan ontroeren. Borstvoeding kan hard zijn, wanneer het niet gaat zoals gehoopt. Maar borstvoeding is vooral heel mooi; een rijkdom die zich moeilijk door een pen laat beschrijven.
Helaas is ook het verhaal van borstvoeding aan vergetelheid onderhevig geweest. In een tijd waarin sociaal ingestelde samenlevingen steeds meer uiteen dreven en individualisme het gemeengoed werd, de twintigste eeuw, leek ook de kennis over borstvoeding te verwateren. De verhalen van weleer leken overbodig en de oude taal werd overschreeuwd door een nieuwe: die van de argumenten (en belangen) van de kunstvoedingsindustrie. De aloude overgeleverde kennis over borstvoeding bestond nog wel, maar door de commercie en haar volgzame en gesponsorde zorgverleners was deze als Doornroosje opgesloten in haar kasteel. Altijd slapend, wachtend aanwezig, maar ontoegankelijk voor hen die niet wisten hoe er te komen door de ondoordringbare doornenhaag van de kunstvoedingslobby. Slechts Doornroosjes ademhaling verhinderde de taal van uitsterven.
Doornroosje is inmiddels wakker gekust door een enkeling die haar heeft weten te bevrijden; de kennis die onbereikbaar leek is inmiddels toegankelijk voor iedere jonge moeder, maar nu passend in samenleving anno 2013 en overgeleverd via allerlei kanalen. Naast boeken zijn er het internet, cursussen, een pro-borstvoeding zorgverlening. En vooral weer steeds meer moeders om haar heen die deze kennis kunnen overdragen. Het verhaal dat borstvoeding heet, wordt langzaamaan weer verteld én gehoord.
Doordat steeds meer moeders borstvoeding echt leren kennen, gaat de kennis zich weer als een sprookje wortelen in de samenleving. Helaas blijkt niet iedereen meer dezelfde taal te spreken, waardoor verspreiding nog maar langzaam gaat. Een ander naargeestig sprookje lijkt zich namelijk meester te hebben gemaakt van de kennis over borstvoeding: de fabeltjes verspreid door de kunstvoedingsindustrie. Deze zijn inmiddels zo vertrouwd geworden voor velen, dat deze als waarheden worden aangenomen. Maar helaas ook moeders die het verhaal van borstvoeding wél verstaan, ondervinden ruis: er zijn nog te weinig anderen om hen heen die genoeg kennis hebben, waardoor ze veelal alleen blijven worstelen met moeilijkheden. Als Rapunzel, alleen in haar toren opgesloten boven een woud van beschikbare informatie, neigen zij de verhalen te geloven die hen in hun meest kwetsbare momenten bereiken vanuit de kunstvoedingsindustrie. Zo worden borstvoedingsproblemen nog te vaak ‘opgelost’ door over te stappen op de fles, terwijl alle kennis inmiddels aanwezig is om echt te helpen.
Maar er is hoop: het verhaal van borstvoeding wordt immers weer verteld! Een nieuwe generatie oermoeders krabbelt op die kennis opdoet, deelt en doorgeeft. Zij zijn echter nog weids verspreid. Veelal door het gebruik van internet zoeken en vinden moeders elkaar toch. Ook voor dit sprookje geldt: hoe meer het wordt verteld en gehoord, hoe beter het blijft hangen, zodat dit universele thema uiteindelijk weer een vaste plek in onze samenleving kan vinden. Eind goed, al goed?