Eens in de zoveel tijd kijk ik wel eens naar een opvoedprogramma op de televisie. Zo zag ik laatst een herhalingsuitzending van ‘Supernanny’. Vier kinderen, variërend in leeftijd van veertien maanden tot zeventien jaar, maakten het huishouden tot één grote chaos. Schreeuwend, schoppend en bijtend gingen ze elkaar te lijf. De huisraad bleef daarbij niet gespaard. Van enig respect voor hun moeder was totaal geen sprake. Het enige dat wel lekker leek te lopen, was de borstvoeding aan het dreumesje van veertien maanden.
Na een grondige observatie van alle misdragingen van de kinderen, kwam Nanny echter tot een bizarre conclusie: de moeder moest maar stoppen met het geven van borstvoeding aan haar kleine hummel. Borstvoeding had het kind nu toch écht niet meer nodig. De moeder was het niet met Nanny eens. Zij wilde graag borstvoeding blijven geven. Ze voedde op verzoek en droeg het kind zoveel mogelijk bij zich. Ook slapen deden ze samen. Borstvoeding weigeren ging echt tegen haar gevoel in. Een schoolvoorbeeld van ‘attachment parenting’. De moeder had het niet eens uit een boekje. Ze deed dit allemaal van nature, vanuit haar eigen gevoel.
Nanny hield echter voet bij stuk. Want door het voeden op verzoek en het vele dragen zou het kind zich niet goed kunnen ontwikkelen. Samen slapen was bovendien al helemaal ‘not done’. Het kind hoorde in haar eigen bed. Dus kwam Nanny met huisregels, waaronder het afbouwen van de borstvoeding. Aangezien de moeder zelf de nanny had ingeschakeld, had ze natuurlijk het gevoel dat ze wel mee moest werken.
Een paar dagen lang werd er hard gewerkt aan het naleven van de huisregels. Kinderen die zich niet aan de regels hielden, moesten op de ‘naughty chair’ zelf tot bezinning komen over hun eigen daden. Als moeder zich niet sterk genoeg maakte voor het naleven van de regels, of zich onvoldoende verzette tegen haar eigen goed ontwikkelde intuïtie, werd ze streng toegesproken door Nanny. Ook de vader, die voorheen veelal afwezig was, werd aangepakt. Terwijl moeder via het goed doordachte systeem van straffen en belonen haar oudste kinderen weer in het gareel probeerde te krijgen, werd papa ingezet om de jongste telg zonder borst in slaap te krijgen.
Na een paar dagen verliet Nanny het huis en moest het gezin het weer alleen zien te rooien. De puber van zeventien ging gelijk weer geheel zijn eigen gang en trok zich van geen enkele regel nog iets aan. Twee andere kinderen zochten de uiterste grenzen op van de nieuwe opvoedingsstrategie van hun ouders en ontdekten dat zij deze grenzen met niet al te veel moeite konden oprekken, uiteraard geheel tegen de zin van Nanny, die alles op afstand bleef volgen.
Dus stapte Nanny, een paar dagen nadat ze vertrokken was, opnieuw het huis binnen, om het behaalde resultaat te evalueren en de aanpak van de ouders verder aan te scherpen. Samen met de ouders kwam ze tot de conclusie dat er nog heel wat bij te sturen viel, maar dat vooral de moeder toch al wel heel trots mocht zijn op het resultaat: de jongste was immers van de borstvoeding af en sliep voortaan in haar eigen bedje!
Met pijn in mijn hart heb ik de aflevering uitgekeken. Wat zijn dit nu voor opvoedpraktijken? Is dit in Nederland ook zo? Ik hoop het niet, maar ik vrees dat ook hier vaak borstvoedingsonvriendelijke maatregelen genomen worden bij problemen of ongemakken die niets met borstvoeding te maken hebben. Gebrek aan kennis over borstvoeding en borstvoedingsvriendelijke opvoedingsmethoden zal veel zorgverleners ertoe aanzetten om dit soort maatregelen te stimuleren. Basiskennis op deze gebieden zou vaste leerkost moeten zijn voor alle opvoedkundigen.