‘Ga je straks tandemmen?’ vroeg iemand mij toen ik zwanger was van mijn derde kindje en ze Sjors, m’n tweede aan de borst zag drinken. Ik had werkelijk geen idee waar ze het over had. Mijn oudste dochter Puck stopte met drinken bij mij toen ze negen maanden was, dus destijds was dit ‘tandemmen’ niet aan de orde.
Ik zocht het op, tandemmen: borstvoeding geven aan twee of meer kindjes van verschillende leeftijden. Ik had er eigenlijk nooit over nagedacht. Dacht, misschien vrij naïef, dat mijn inmiddels ruim tweejarige dochter wel zou stoppen tijdens mijn zwangerschap. Ik had weleens gehoord dat de melk van een zwangere vrouw anders smaakt en verwachtte min of meer dat ze het niet meer zou lusten. Maar het tegendeel bleek waar. Ze bleef drinken en vond die momenten heerlijk, wrijvend met haar handjes over mijn steeds dikker wordende buik.
Tegen het einde van de zwangerschap baarde me dat toch wel zorgen; de baby was straks natuurlijk degene die mijn voeding het hardst nodig zou hebben. Wat als zij zoveel wilde drinken dat er niet genoeg melk overbleef? Of wat als ze enorm jaloers zou reageren? Anderzijds werd mij verteld dat ze vast zou stoppen als de baby er eenmaal was. En dat ik het zelf niet vol zou houden, twee kinderen voeden…
De baby kwam en Sjors vond het heerlijk. Niet alleen om er een broertje bij te hebben, maar ook mijn melk smaakte haar niet minder. Ik had haar van tevoren verteld dat de baby heel veel voeding nodig had en er nog heel goed van moest groeien. De baby mocht dus als eerste drinken. Zij vond het geen probleem, zolang ze ook haar deel maar kreeg. Twee keer per dag dronken ze dus gezellig samen, bij mij in bed.
Voor mij bleek het niet lastig maar juist heel handig. De klachten die ik na de eerste twee bevallingen had, bleven uit; nauwelijks last van stuwing (want die dronk zij wel weg), geen harde knobbels in mijn borsten of borstontsteking. Mijn zoontje was na twee dagen al over zijn geboortegewicht heen; hij hoefde nauwelijks zijn best te doen, bij de eerste drinkbeweging vloeide de melk rijkelijk. Een wonder dat hij niet enorm veel last kreeg van krampjes.
Nu, bijna anderhalf jaar later genieten we nog steeds met zijn drieën van het ‘tandemmen’. Wat bijzonder om twee kindjes aan de borst te hebben, die elkaars handje vasthouden of elkaars gezichtje aaien. Ze maken er zo’n ritueel van, dat ze nauwelijks meer zonder elkaar drinken. Zelfs m’n zoontje komt er snel aangewaggeld (hij loopt nog maar net) en duwt zijn zus zachtjes opzij als ze bij me drinkt, zodat er voor hem ook plaats is op mijn schoot. Een paar keer per dag heb ik nu twee kindjes aan de borst. Een ervaring die ik niet had willen missen. Ik kan het iedereen aanraden, dat tandemmen!