Terug in de tijd

column288.jpgMijn dochtertje van ruim drie en een half is al een tijdlang een groot dinosaurusfan. We kijken regelmatig Walking with Dinosaurs, een film van de BBC. Het vervolg erop, Walking with Beasts, vindt ze ook mooi.
Het verhaal gaat over een Indricotherium, de enorm grote voorouder van de huidige neushoorn. Ongeveer 25 miljoen jaar geleden liep deze op de aarde rond.
De film is zo prachtig gemaakt, dat het bijna een echte natuurfilm lijkt.
We zien hoe een vrouwelijke Indricotherium na twee jaar zwangerschap een kalf baart.
Na eerst in levensgevaar te zijn geweest, drinkt het kalfje nu voor de eerste keer bij zijn moeder. De tranen staan mij in de ogen. Ik vind het zo ontroerend, deze beelden.

Daar zit ik dan te sniffen. Ik, zogende moeder in een moderne westerse wereld, kijkende naar de gecomputeriseerde beelden van een medezoogdier dat al lang is uitgestoven.
Het geeft een gevoel van verbondenheid, hoe belachelijk en sentimenteel dat misschien ook mag klinken.
We delen dezelfde stamboom, de Indricotherium en de mens, namelijk die van de placentadieren. We delen zelfs hetzelfde tijdperk in de geschiedenis van de aarde, te weten het Kaenzoïcum, wat ‘nieuw leven’ betekent. Een beetje familie kun je ons dus wel noemen.

De film gaat verder.
Als het kalf een half jaar is, is het zomer. Er is al tijden amper water beschikbaar voor de moeder om te drinken en dus… is er geen moedermelk. Het kalfje probeert wel te drinken, maar laat al snel los.
Mijn dochtertje leeft mee: ‘de Poate is op!’, roept ze vol spanning.
Dat gevoel kent ze. Ze drinkt voornamelijk nog aan de borst bij het in slaap vallen en ‘s nachts. Overdag niet zo veel meer. En daardoor is de Poate wel eens op.

De situatie van het kalf is echter dramatisch. Het is ernstig verzwakt.
Als het niet snel te drinken krijgt, zal het doodgaan. De moeder vindt gelukkig ergens een plas water waarna ze uitgeput in slaap valt. Het kalf heeft niets. De volgende ochtend is de moeder voldoende aangesterkt en laat ze haar kalf drinken. Ik zie hoe het kalf krachtig zuigt en volle teugen melk drinkt.
Bijna schiet ik opnieuw vol. Het is alweer lang geleden dat ik zoveel melk kon geven. Maar het gaf zo’n rijk gevoel, mijn kindje krachtig te zien drinken, tot ze voldaan losliet.

Geen WHO in de prehistorie, wel een natuurlijke speenleeftijd. Die is bij de Indricotherium een jaar.
Als het kalf een jaar is, begint de moeder het dan ook af te wijzen. Het kalf probeert te drinken, maar de moeder loopt bij haar jong weg.
Het kalf moet bladeren leren eten en water drinken, om niet van de honger en dorst om te komen.
Mijn meisje vindt het erg sneu voor het kalfje, maar ook dit is haar bekend. Ze mag lang niet meer zo vaak drinken als haar lief is. Ook onze periode van spenen is al een tijd geleden begonnen.
Met het kalf komt het goed. In een van de laatste scènes van de film is hij een volwassen mannetjes-Indricotherium, die zelfverzekerd en zelfstandig zijn eigen weg gaat.
En mijn dochter? Nog lang niet volwassen, maar ze heeft de beste, mooiste, innigste start gekregen die ik haar kon geven.

Het verhaal van de Indricotherium is de derde aflevering van Walking with Beasts. De hele serie is in boekvorm te koop met dvd. Walking with Beasts is weer onderdeel van een vierluik: walking with monsters, walking with dinosaurs, walking with beasts en walking with caveman: de volledige prehistorie tot 30.000 jaar terug.

BBC Documentary Walking with Beasts (3-6) – Land of Giants
Bij ongeveer vier minuten is het eerste borstvoedingmoment.

eng.jpgLeeftijdsaanduiding: vanaf zes jaar.

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen