Zo af en toe snuffel ik tussen bewaarde spulletjes rondom de geboorte van Mees en uit zijn eerste levensjaar, eerste kleertjes, zie het navelklemmetje, zijn eerste schoentjes. En zo kwam ik ook enkele blaadjes tegen met daarop notities, notities die steevast een glimlach op mijn gezicht toveren.
Met deze column ga ik, aan de hand van die dagboeknotities, terug naar de tijd dat onze kleine man bijna vier maanden was. Dat is inmiddels alweer een jaar geleden.
‘Wat heb ik vanavond toch weer genoten van mijn lieve mannetje! Totaal verliefd op mijn kleine vent.’, begin ik mijn dagboeknotitie
‘Mees krijgt borstvoeding, mamamelk, ofwel vloeibaar goud zoals het door velen ook wel liefkozend wordt genoemd. Zowel Mees als ik genieten hier erg van. Gezellig samen op bed nog even drinken voor het slapen gaan. En ‘s ochtends de allereerste voeding, ook zo‘n speciaal moment. Van deze twee momenten geniet ik intens en dan houd ik zoveel van mijn lieve schat. Het is echt even ons moment samen en het kan ons beiden niet lang genoeg duren.’
‘Tijdens het drinken laat hij altijd even los om me vervolgens met zijn mooie onschuldige blauwe kijkers aan te kijken en me te trakteren op een glimlach waarna hij zich weer vol overgave op het drinken stort. Om hierna na een paar slokken soms alweer los te laten en me opnieuw aan te kijken en te lachen.’ ‘Wanneer hij klaar is met de eerste borst, blijft hij mij aankijken en maakt heel zachte geluidjes. Hij lijkt dan wel te fluisteren. Allemaal zo zacht alsof alleen ik het mag horen.’
‘Dan duwt hij zijn hoofdje tegen mijn borst en dat is voor mij het teken om op mijn andere zijde te gaan liggen en hem de andere kant aan te bieden. Tijdens het drinken slaat hij vaak zijn armpje om mij heen en kruipt heel dicht tegen mij aan. Neemt dan af en toe nog een slokje terwijl hij in een diepe slaap wegzakt.’ ‘Overdag is het een heel ander verhaal. Het is dan enkel een kwestie van honger stillen. Het is dan echt een stuk minder knus, ondanks dat ik met hem op bed ga liggen.’
En zo is het nu hij zestien maanden is, nog steeds. De ochtend- en de avondvoeding is nog steeds ons moment. Wanneer Mees nu loslaat, dan is dat om me te voorzien van een natte klapzoen of een stevige kroel. En nog altijd valt hij ‘s avonds aan de borst in mijn armen in slaap.
Het ziet er niet naar uit dat Mees daar snel verandering in zal brengen. Sterker nog, ik kijk uit naar nog dagen, weken, maanden misschien zelfs jaren waarin Mees tegen mij aanligt op bed, genietend van zijn ochtend- of avondvoeding.
Tot zo ver, het is nu special time, Mees & Mama tijd.