Het is een mooie dag, midden in de zomer, midden in Amsterdam. Ik wandel door het Vondelpark met een goeie vriendin. Het beeld dat mijn netvlies registeert is het helemaal: verliefde stelletjes, moeders en ook potige vaders die hun kindjes, gezeten en gelegen in de meest vreemdsoortige vehicles, voortduwen, skaters, fietsers, hardlopers, wit en zwart, oud en jong wandelt of sjokt wat heen en weer.
Als ook wij ons rondje gedaan hebben zetten we ons neder onder een grote plataan, de zon staat nog laag en ik laaf me aan de warmte op mijn gezicht.
De koffie smaakt uitstekend en toch wind ik me op over de prijs. Dat is trouwens maar heel eventjes. Er komt een jonge moeder, hippe zonnebril en hip kapsel, pal opzij van me zitten en ze trekt de push, het zoveelste model op vier wielen, dicht tegen zich aan.
Ik ben meteen afgeleid, hoor niet meer goed wat mijn vriendin tegen me zegt. Kan mezelf niet bedwingen en ik verschuif mezelf een beetje. Zo, nu kan ik net in de push kijken. Wat een kleintje, echt een superkleintje! Wouwie!
Ik pak de draad van het gesprek weer op. Fair enough, vanuit mijn ooghoeken kan ik net in de gaten houden wat er naat me staat te gebeuren.
De jonge moeder heeft een dubbele cappuccino besteld, ontvouwt de krant die en gaat superrelaxed, heerlijk in het zonnetje, zitten lezen. Onderwijl nippend aan de hete koffie.
En ja hoor, eigenlijk ben ik zo doof als een kwartel, maar dit heb ik gehoord: een kikje. Er kwam een kikje uit de push. Mijn oren spitsen zich. En nu? Wat gaat er nu gebeuren?
Ze legt de krant neer, zet de koffie terug op het schoteltje. Ze buigt een ietwat opzij, en neemt het superkleintje uit de push. In één kalme beweging slaat ze het prachtige rode mohairvest terug en doet ze iets anders opzij. Een borst komt vrij, ze legt het superkleintje aan. Die hapt toe, als of het de gewoonste zaak van de wereld is. De jonge moeder schikt haar kleren even en alles is weer goed.
Het kindje drinkt genoegzaam, de oogjes dicht, het handje nog niet echt omhoog. En moeders? Zij pakt de koffie weer op en nipt verder aan het ingezakte witte schuim.
En ik? Ik ben helemaal van mijn apropos en intens gelukkig bij het zien van dit schouwspel in mijn ooghoek.