Tranen stromen over mijn wangen, terwijl ik met onze Sven van nu bijna 14 maanden in de auto zit. Ik probeer mijn aandacht op de weg te houden. Hij zit rustig in zijn stoeltje en kijkt naar buiten. Het idee dat hij nooit meer bij me zal drinken maakt me vreselijk verdrietig. Het voelt alsof ik hem kwijtraak en hij mij. Ik voel me niet meer de mama die ik was voor hem. Alsof ik één van zijn verzorgers word die hij toevallig “mama” noemt.
Hier in de auto mag ik zo hard huilen als ik wil.
Onze Thijs (nu 6 jaar) en Roos (nu 4½ jaar) hebben beiden jarenlang bij me gedronken. Geleidelijk heb ik dit met hen samen afgebouwd, heel rustigjes aan.
Maar nu heb ik ongelooflijke stuwing. Mijn borsten zijn hard en vol. Overvol.
Ik ben heel erg prikkelbaar, kan thuis niet meer geduldig reageren op de oudste twee en manlief.
Sven wil niet meer bij me drinken. Het gaat niet meer vanzelf. Het kost heel erg veel moeite om hem aan de borst te krijgen. Hij dronk zeker zo’n tien keer per dag. Als hij nu drie voedingen pakt is het veel. Slapend ging het een enkele keer nog aardig, als hij tenminste geen hoestbui krijgt. Ben ik normaal in 5 à 10 minuten klaar met een voeding, anderhalf uur à twee uur is nu geen uitzondering, met meestal geen resultaat.
Alle kapriolen haal ik uit de kast terwijl ik mijn borsten ontbloot heb. Vrolijk tegen hem praten, of juist zwijgen en de andere kant op kijken, afgekolfde melk in een flesje of tuitbekertje, een boekje lezen met zijn hoofdje net niet te dicht bij mijn tepel, lopend met hem door de kamer, dansend, zingend, samen in bad en bloot op bed….
Vijf huilbuien binnen een kwartiertje autorit.
Mijn ei kan ik bij bijna niemand kwijt.
“Het is toch juist wel tijd om die borstvoeding eens af te bouwen ?”
Heb je hem al zo lang aan de borst ? Dat dat kan!”
Ik kan de reacties wel voorspellen dus ik heb besloten er over te zwijgen tegen buitenstaanders.
Zijn koorts is gezakt. Benauwde hoestbuien zijn er deze dagen niet zo veel meer. Hij dronk ‘s nachts bij me en kreeg dan steeds een enorme, pijnlijk hoestbui. Dat is hij gaan associëren met de borst. Door het tegen zijn wil in geven van Ventolin (voor de luchtwegen) en hoestdrank heeft hij een negatieve neus-mond-ervaring opgedaan en het heeft onze vertrouwensband geschaad.
We stappen uit de auto en gaan de winkel binnen.
“Een dubbele elektrische kolf, graag.”
“Ja, het is voor mijn werk.”
Oef, wat is zo’n ding duur.
Mijn handkolf is niet voldoende voor mijn cupmaat van dit moment. Ook mijn productie moet ik op peil houden. Als ik de komende tijd alles voor hem ga kolven heb ik er toch echt zo eentje nodig.
Als de spanning er thuis afgekolfd is ben ik weer een stuk rustiger.
Uren kost het ons voordat het drinken aan de borst weer lukt. Het enige wat werkt is als hij uit vrije wil de borst mag pakken.
We liggen samen bloot boven op bed, we knuffelen en maken grapjes. Als ik het bijna op wil geven kruipt hij naar me toe en drinkt hij!
Een stralende glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik huil tranen van blijdschap.
De hele nacht gaat het drinken goed. Overdag kost het weer wat meer moeite.
Maar we weten allebei dat het weer helemaal goed gaat komen.