Ik bekijk de verpakking nog eens. Fleurig, netjes en niet te opvallend. De verpakking van babyvoeding moet natuurlijk wel aantrekkelijk zijn. Ik vergelijk de vier verschillende types die geschikt zouden moeten zijn en maak een keuze. Het kost een paar centen, maar ik heb het ervoor over. Niets dan het beste voor mijn kindje en mij.
In de zwangerschap heb ik getwijfeld over veel dingen. Over de kleur van het kamertje, de kleur van de nieuwe draagdoek en ik twijfelde ook wel over welke voeding ik mijn baby zou gaan geven. Ik ging er al wel van uit dat mijn lijf moedermelk zou kunnen maken, maar ik twijfelde of ik dat ook zou kunnen bolwerken.
Onzeker gemaakt door mensen die er ook niet altijd veel verstand van hadden, wist ik niet of ik dat wel zou kunnen; mij zo wegcijferen voor mijn kleintje. Want dat was vaak de moraal van hun verhaal: borstvoeding geven is jezelf op de laatste plaats zetten.
Na de geboorte bleek ik een moeder te zijn zoals vele anderen. Moe wanneer ik nachten wakker was, chagrijnig als ik moe was en meer van dat soort menselijke trekken. Maar ook in de wolken met mijn nieuwe baby, gefascineerd door zoveel moois en gewoon in staat om mijn kindje zelf te voeden natuurlijk.
Het was zeker niet altijd makkelijk. Ik vond het hebben van kinderen sowieso best wel een uitdaging, iets dat niet stond of viel met het al dan niet geven van borstvoeding. Maar hoe langer ik moeder was, hoe vanzelfsprekender alles werd en ging. En ik kon het wél bolwerken. Toegegeven, de ene dag beter dan de andere, niets menselijks is mij vreemd.
Twijfels staken nog weleens de kop op. Een familielid dat opmerkte hoe vaak mijn baby dronk, een vriendin die het onbegrijpelijk vond dat ik niet de hele dag weg wilde zijn van mijn kindje, een collega die fronste wanneer ik ging kolven. En een nacht van ononderbroken voedingen werd me af en toe ook wel teveel.
Als oplossing voor alle problemen kwam vaak het advies om kunstvoeding te geven. Volgens sommigen zou dat een heleboel oplossen; de hoeveelheid voedingen zou ik in in een vast patroon kunnen forceren, ik zou makkelijk weg kunnen van mijn baby en natuurlijk was er de doorslaap-mythe. Blijkbaar hoef je maar op een pak voeding te zetten dat kindjes ervan gaan slapen en dan doen ze het ook. Onzin natuurlijk, kindjes kunnen helemaal niet lezen. Wervende teksten en illustraties op pakken kunstvoeding brengen me dus niet van mijn stuk. Beertjes en nonsens claims die me moeten overtuigen van de zogenaamde superioriteit van kunstvoeding? Nee, dat zal niet lukken. Om me te laten overschakelen op een minder goed product, zullen ze me zo niet gaan overtuigen. Ik hoef niet te lezen hoeveel eiwit, ijzer, vitaminen en mineralen er in deze kunstvoeding voor mijn kindje zitten. Ik weet dat moedermelk voorziet in alle behoeften. Ik hoef niet te lezen dat deze pakmelk voorzien is van beschermende stoffen. Ik weet dat die namaakvariant alleen maar minder kan zijn dan wat er in moedermelk zit. En ik hoef niet te lezen hoeveel voedingen ik mijn kindje mag geven, die kleine van mij kan dat prima zelf aangeven.
Ik loop naar de kassa. Verpakking in mijn hand. Geen twijfels meer.
Het is de zwarte voedingsbeha geworden.