Alsof iemand zojuist het wiel had uitgevonden en ons kwam uitleggen wat we ermee konden doen. Zo zaten wij, vijftien hoogzwangere dames, bij de borstvoedingscursus van een lactatiekundige. Eigenlijk waren we met 31, omdat onze baby’s, met wie wij samen de borstvoeding wilden laten slagen, nog heerlijk genesteld zaten in onze bolle buiken. Alleen schenen de baby’s beter te weten wat er zou worden verteld dan hun moeders. We waren trotse moeders in wording die vol zorg hun kindje(s) droegen, maar niet wisten wat te doen op het moment dat we ons kindje in onze handen zouden hebben.
‘De baby weet het wel!’, vertelde de lactatiekundige. Vol verwondering, bijna ongeloof keken we naar een filmpje van een pasgeboren baby die zich onhandig maar vastberaden een weg naar de tepel wurmt. Ik was erg ontroerd door dit wonder der natuur, maar tegelijk vroeg ik mij vertwijfeld af: hoe ver van de natuur ben ik verwijderd als ik voor zoiets ‘vanzelfsprekends’ en natuurlijks op cursus moet? Dat ik met behulp van een neptiet, een stressbal met een tepel erop (de ironie!), moet uitvinden hoe een baby aangelegd moet worden?
‘Je moet je instinct volgen’, was een gevleugelde tip die ik regelmatig kreeg van mensen uit mijn omgeving, maar die mij volledig voorbijschoot op het moment dat ik tijdens de cursus leerde over borstontstekingen, spruw, te veel of te weinig melk. Mijn borsten, die zich al vlijtig aan het voorbereiden waren op hun nieuwe taak als voedselbron, waren eigenlijk van mij vervreemd! Een los stuk gereedschap dat aan mij vastzit waarvan ik niet weet hoe ik het moet besturen.
Regelmatig werd mij tijdens mijn zwangerschap de vraag gesteld of ik borstvoeding ging geven. Mijn steevaste antwoord was dan: ‘Ja, ik ga het proberen, als het lukt’. Nog helemaal niet wetende waarover ik praatte. De borstvoedingscursus toonde mij echter waarover ik praatte en gaf het betekenis. Borstvoeding is een natuurverschijnsel; het is zeker zo vanzelfsprekend! Net zo vanzelfsprekend als dat een fietswiel rolt. Ik moest vertrouwen: tuurlijk gaat het lukken! Ik moest alleen nog leren sturen. En dat kun je niet altijd alleen.
Je hebt iemand nodig die je leert hoe vaart te maken en hoe te remmen; hoe meer melk te laten vloeien bij schaarste en hoe een overvloedige productie af te remmen. Je hebt iemand nodig die je leert dat het niet erg is om te vallen; als het tegenzit wil dat niet zeggen dat je het niet kunt. Die je een pleister plakt bij het bloeden, je helpt en motiveert om niet op te geven bij spruw of ontstekingen. Misschien zelfs wel iemand die je trucs leert, bijvoorbeeld hoe je een in slaap gevallen kleintje toch dat laatste beetje melk kunt laten binnenkrijgen. Een duwtje in de rug, het zoeken van de balans, vaart zetten en loslaten: zo hebben we toch allemaal leren fietsen? Zo kunnen we ook allemaal de techniek van het voeden leren. Zo heb ik het geleerd.
Inmiddels fietsen mijn zoontje en ik al weer een jaar samen door de borstvoeding. Dit wil niet zeggen dat de weg zonder hobbels was. Ook hij was flabbergasted na een heftige bevalling en moest, net als ik, leren en wennen. Waar ik steun heb gehad aan de cursus, de kraamhulp, een boek en enkele andere moeders, zo kon ik mijn zoon steunen in de borstvoeding, bijvoorbeeld toen zijn aangeboren talent wat opstartprobleempjes had… Toen hij tandjes kreeg en ging bijten…
Ik gaf niet op, zodat hij niet hoefde op te geven. En misschien kan ik ooit een andere moeder dat duwtje geven. Zodat ze niet het wiel opnieuw hoeft uit te vinden, maar kan opstappen en wegrijden!