Ik wou dat het nog een verre toekomst was. Maar een tijdje voor het verschijnen van deze column nam ik afscheid van mijn baby. Want hij werd begin januari één jaar en daarmee een echte dreumes.
Ik val nog altijd even stil bij het idee. Mijn kleine jongen wordt groot. Hij zet nog geen stapjes voorlopig, maar alles duidt er op dat ook dit niet lang meer op zich zal laten wachten. Zijn eerste verjaardag betekende voor mij nog een andere bijzondere mijlpaal: één jaar borstvoeding.
Het begon als een droom, een idee, een vaag ideaal.
Maar telkens wanneer ik over borstvoeding sprak, kreeg ik dezelfde, niet al te bemoedigende boodschap: ‘Het moet dan wel lukken, hé.’ De kracht van self-fulfilling prophecy is sterk. Dat maakte mij echt onzeker, bang. Ik was dan wel voorzien van stapels theorie en ‘Het moet wel lukken’ domineerde de eerste weken tot zelfs maanden. Ik haatte dat idee, want het liet me twijfelen, niet enkel aan mezelf, maar ook aan mijn kleine spruit.
Want mijn zoon had even tijd nodig om goed te leren happen. Een tepelhoedje was de eerste weken een vast attribuut en soms deed het voeden mij zo’n pijn dat mijn tenen krulden. Maar samen met de twijfel ontstond een nieuw idee in mijn hoofd: het onverzoenbare beeld mijn zoon een fles te geven. Ik kon het me niet voorstellen mijn zoon te voeden met een nepspeen.
De vraag werd mij nochtans regelmatig goedbedoeld gesteld: ‘Moet ik hem een fles geven? Dan kan je even rusten. Dan doet het geen pijn meer.’ Maar nog voor de fles was gevuld met afgekolfde moedermelk, schudde ik ‘nee’ en ik legde hem aan de borst, knikkebollend en met krullende tenen.
Het was ook een jaar van vallen en opstaan. Een jaar waar mijn eigen flexibiliteit ten volle op de proef werd gesteld. Elke vorm van regelmaat verdween met de komst van dat nieuwe leven. Mijn hoofd stond soms op ontploffen om alles geregeld en georganiseerd te krijgen. Op het moment dat het weer allemaal even op een rijtje stond, maakte mijn zoon weer een nieuwe ontwikkeling door, en begon het gewoon opnieuw. Hij leek me continu te vertellen ‘Mama, laat het los. Het komt allemaal goed.’
Maar hier staan we dan, één jaar later. Het zou mij nooit gelukt zijn zonder een groep heel lieve mensen rondom mij: mijn fantastische man, mijn lieve ouders en schoonouders, mijn beide schoonzussen, de mensen van LLL en nog zoveel anderen. Elk op hun manier, met schouderklopjes, knuffels en bemoedigende woorden, met info, ideeën en tips, maar vooral met veel, heel veel geduld. Ze reikten mij de hand; om mij weer verder te trekken, te motiveren. En het werkte. Want al één jaar drinkt mijn zoon aan de borst. De ene dag gaat het wat gemakkelijker dan de andere. Ik kan jullie niet genoeg bedanken. Wij kunnen het jullie niet genoeg op het hart drukken.
Bedankt!
En mijn lieve schat…
Gelukkige eerste verjaardag! Op 8 januari 2015 legde ik jou met veel liefde aan mijn borst. En dacht ik met veel liefde en een minitraantje terug aan het voorbije jaar.
Maar ik maakte vooral ook een nieuw voornemen. Een nieuwe droom. Jou nog een jaartje te mogen voeden.
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding