Toen Lucia bijna vier maanden was, vroeg de verpleegkundige mij op het consultatiebureau of ze ‘s nachts goed slaapt. Ik had moeten stoppen na: ‘Ja, ze slaapt erg goed en wordt twee keer wakker voor de borst.’ Ik was nog niet wijzer en ging door: ‘Ze slaapt nu bij mij in bed, dus het komt vast daardoor.’
Wilma, de invalwijkverpleegkundige, keek me aan alsof ze water zag branden. Ik kreeg een donderpreek over dat een baby vooral in haar eigen bedje moet en dat het gevaarlijk is om bij de ouders in bed te slapen. Beschaamd hield ik mijn mond, want ik wist op dat moment nog niet hoe goed, veilig en natuurlijk het voor kinderen is om bij de ouders te slapen. Wat ik vooral wist was dat het mij goed beviel.
Het samen slapen was er ingeslopen, ondanks alle waarschuwingen dat je het juist niet moet doen. Vanaf de eerste maand werd ik na een nachtvoeding regelmatig wakker met een slapend meisje tegen me aan, haar mond vlakbij mijn borst. Braaf legde ik haar terug in haar ledikantje. Negen van de tien keer werd Lucia daar juist wakker van en duurde het een uur voordat ze weer sliep.
De echte ommekeer kwam toen we een weekend bij mijn vader gingen logeren. In tegenstelling tot de in de maatschappij opgelegde norm, keurde hij het juist goed dat we samen in een bed sliepen. Sindsdien liet ik Lucia in haar eigen ledikant in slaap vallen en zodra ik ging slapen, nam ik haar bij mij in bed. ‘s Nachts hoefde ik alleen maar mijn nachthemd opzij te schuiven en ze kon aan mijn borst drinken. Ik vroeg me af of ik een slechte moeder was door haar bij mij in bed te laten slapen, maar dat woog niet op tegen het voordeel van meer slaap voor ons beiden en het heerlijke knusse gevoel dat het ons gaf.
Zo sliepen we al twee weken, totdat ik die bewuste dag de wind van voren kreeg van Wilma. Ik besloot haar advies op te volgen, want wie was ik als nieuwe moeder om het advies van een door de wol geverfde wijkverpleegkundige te negeren? Natuurlijk werd Lucia weer wakker toen ik haar na de voeding in haar ledikant teruglegde. Na een half uur tevergeefs wachten totdat ze in slaap gevallen was, gaf ik het op: Sorry Wilma, jij bent niet degene die omvalt van de slaap door gebroken nachten. Je zoekt het maar uit, mijn dochter slaapt voortaan gewoon weer bij mij in bed!
Ik verdiepte me vervolgens in het onderwerp om zelf de bevestiging te krijgen waarom ik goed bezig was en dat vond ik gelukkig. Wanneer kinderen samen met de ouders slapen vergroot dit hun zelfvertrouwen en eigenwaarde. De kans dat je op jouw kind gaat liggen, is nihil en je neemt als borstvoedende moeder automatisch een beschermende slaaphouding aan. Kunstmatige zuigelingenvoeding is een risicoverhogende factor op wiegedood en de combinatie borstvoeding en samen slapen is dat nu juist niet. De baby reguleert zijn eigen ademhaling, doordat het de adem van de moeder hoort en volgt. Anderzijds reageert de ouder, zelfs als hij of zij slaapt, instinctief als het kind stopt met ademhalen, door de baby bijvoorbeeld aan te raken. Daarnaast bevordert samen slapen de melkproductie, omdat er ‘s nachts makkelijk gevoed kan worden en de moeder meer rust heeft en dat heeft weer tot gevolg dat het kind langer borstvoeding krijgt.
Wilma kwam ik daarna niet meer tegen op het consultatiebureau. Helaas. Ik had haar graag op alle voordelen van het samen slapen gewezen, in de ijdele hoop dat ze andere ouders hier niet zo rigide van zou trachten af te houden. Haar willen vertellen dat we veilig samen in een bed liggen en dat ik me juist geweldig voelde door ook ‘s nachts volledig beschikbaar te zijn voor Lucia, zonder dat ik daar zelf slaapgebrek door kreeg. En dat in mijn ogen juist dit gevoel van zelfvertrouwen en rust voor iedere moeder essentieel is om zich een goede moeder te voelen.