Verhuizen met een borst

column-187.jpgHet ging echt gebeuren. Nog een paar weken, en wij zouden gaan verhuizen naar een nieuw mooi huis in een nieuw dorp. De datum naderde met rasse schreden. Niet eerder besefte ik hoeveel troep we hadden en hoeveel tijd erin zou gaan zitten dat allemaal in te pakken. En al hoefde ons nieuwe huis niet volledig verbouwd te worden, een aantal klussen wilden we toch wel doen. Hoe zouden we dat voor elkaar krijgen met onze twee bengels erbij?
Ik keek er een beetje tegenop.
Verhuizen met een baby en een peuter om je heen, dat klinkt als een stressvolle, misschien zelfs onmogelijke combinatie. Geen wonder dat bij verhuischecklijstjes op internet vermeld staat: oppas voor kinderen en huisdieren regelen. Apart hoor, kinderen èn huisdieren als gelijkwaardig punt op een afstreeplijstje.
Bij ons wilde niemand dat: de kinderen of het huisdier bij een oppas achterlaten. De kinderen niet, wij niet en zelfs de kat niet. Die vertrok enkele dagen voor de verhuizing met de noorderzon.

Wij zouden onze bekende vertrouwde omgeving verlaten. Behoorlijk ingrijpend voor onze kinderen. Al hun veilige plekjes gingen ze kwijtraken. Hun hele vertrouwde wereld zou op zijn kop staan en het hele gebeuren overzien konden ze natuurlijk nog lang niet.
Daarom kozen wij ervoor dat ze bij elke stap van de verhuizing aanwezig zouden zijn. Bij het inpakken van de eerste spulletjes via de onoverzichtelijke rotzooi van het wonen in een half leeg en een halfvol huis naar een nieuw maar al enigszins bekend stekkie.

Het werkte aardig. De oudste van bijna vier ontdekte wat nieuwe fijne plekjes in de tuin van ons nieuwe huis toen we daar aan het klussen waren. Hij zag zijn nieuwe kamertje langzaam ontstaan en vermaakte zich prima.
Mijn dochtertje van net één had het moeilijk. Haar eerste twee kiezen kwamen door. Gezwollen tandvlees, scherpe dunne poep, meer dan me lief was tijdens een verhuizing, kapotte billetjes, hangerig en heel veel borst waren het gevolg.

Gelukkig verhuisde het allerveiligste plekje van mijn dochtertje gewoon mee: Mem met haar ‘Poate’, de borst. En dit plekje was bijna continu aanwezig.

Urenlang kreeg mijn dochtertje clustervoedingen en plakte ze aan me vast.
In de draagdoek kwam ze tot haar recht en sabbelde ze menig ochtendje weg in allerlei onmogelijke houdingen die ik tijdens de werkzaamheden aannam.
Als ze wilde slapen hobbelde ze mee op buik of rug, terwijl ik mijn klussen afmaakte.

Na twee drukke weken waren we verhuisd en het was me alleszins meegevallen.
Mijn zoontje speelt op zijn nieuwe, inmiddels vertrouwde plekjes en mijn dochtertje lurkt rustig verder.

O en de kat, die hebben we weer teruggevonden. Ook hij heeft zijn nieuwe huis inmiddels goedgekeurd.

Hier uw advertentie?

Neem vrijblijvend contact met ons op voor de mogelijkheden

Gerelateerde artikelen