Vandaag gaan we op familiebezoek. Daarom zijn we met ons hele gezin onderweg in de trein. Mijn kleine prinsesje houdt niet zo van vreemde mensen in deze onbekende openbaar vervoer omgeving. Ze zoekt haar veiligheid bij mij op schoot drinkend aan de borst. Mijn bijna zevenjarige dochter zit naast mij, Ik praat met mijn dochter over koetjes en kalfjes, totdat ze met oprechte interesse naar haar drinkende zusje kijkt en serieus vraagt: ‘Hoe komt er eigenlijk melk in je borsten, mama?’
Mijn dochter ziet mij al haar hele leventje lang vele keren per dag borstvoeding geven. Zelf heeft ze ook jarenlang aan de borst gedronken. Als ik even uit ga van ‘Goed voorbeeld doet goed volgen’, dan zit ik hier met een toekomstige borstvoedingsmama te praten. Voor haar natuurlijk fijn om naast een praktijkvoorbeeld ook wat theoretische onderbouwing te hebben. Ik begin aan een uitgebreid verhaal, over melkklieren in mijn borsten, dat deze melkklieren eruit zien als een soort trosjes. Dat in die trosjes melk gemaakt wordt. Ook leg ik haar uit dat van de dingen die ik eet en drink kleine stukjes in mijn melk terecht komen. Daarbij wijs ik haar op een duidelijk zichtbare blauwe ader die over de blanke huid van mijn borst loopt. Daardoor stroomt mijn bloed, dat deze voedingsstoffen naar mijn borsten transporteert.
Ze wijst naar het drinkende mondje en vraagt: ‘Zuigt ze het er dan uit?’ Ik vertel haar dat het geen zuigen is zoals je aan een rietje zuigt. Maar dat haar zusje met haar mond en tong mijn tepel en de tepelhof, dat is het stuk eromheen, masseert. Door dit masseren komt er een stofje, oxytocine genaamd, vrij in mijn hersenen. Terwijl ik weer naar de blauwe ader wijs, vertel ik verder over mijn bloed dat de oxytocine weer naar mijn borst vervoert. In de borst zorgt de oxytocine ervoor dat de melkklieren samenknijpen en dan wordt de melk door kleine gangetjes de tepel uit geduwd.
Mijn grote dochter lijkt tevreden met de zojuist verworven kennis, en staart al peinzend wat naar buiten. Ik kijk met haar mee. Juist op dat moment rijdt er een vrachtwagen op de snelweg vlak naast ons. Op de oplegger staat een grote foto van een lege zuigfles op zijn kant met de tekst erbij: ‘Zonder transport geen voeding’.
Grinnikend denk ik aan mijn uitleg van zojuist en kijk ik snel weer naar de blauwe ader en mijn slikkende dochtertje. Zonder transport geen voeding inderdaad!