Ik was een dysmature baby, voldragen maar te klein wegens een zwangerschapsvergiftiging. Mijn moeder wilde dolgraag borstvoeding geven. Dat mocht niet van de dokter. De billenwassende zuster met haar flesjes waren hygiënisch, mijn moeders melk niet. Okee, dit was 35 jaar geleden. Gelukkig is de gezondheidszorg zo verbeterd dat men alle pasgeboren baby’s in theorie de kans geeft om borstvoeding te krijgen. Men weet tegenwoordig immers van goede bacteriën en antistoffen. Toch sluimert er een idee over de menselijke natuur, in dit geval borstvoeding, dat het oude beeld bevestigt. Het idee dat borstvoeding gelijkstelt met alle andere lichaamssappen die als vies worden gezien.
Dit realiseerde ik me toen ik eens met jonge vaders in gesprek kwam over borstvoeding. Ik vroeg of ze wel eens moedermelk geproefd hadden. Van de gezichten die ze toen trokken zou de melk nog zuur worden. Gadver! Misschien was het makkelijker voor de vaders om alleen al de suggestie te verwerpen dat ze zoiets intiems als moedermelk zouden drinken. Door tegen elkaar open kaart te spelen zouden ze immers riskeren dat de ander dit raar vindt. Maar misschien vonden ze de gedachte aan het drinken van de warme, zoetige melk die hun kinderen groot had gebracht wel echt gênant. Ze lachten opgelaten, alsof ik vroeg of ze wel eens uit de wc gedronken hadden. Welke reden hun reactie ook had, ik vond hem op zijn zachtst gezegd opmerkelijk. Een simpel, al dan niet gemeend, ‘nee’ was voor mij voldoende geweest.
Dat er verschillende lichaamssappen komen kijken bij de verwekking van hun oogappel is algemeen geaccepteerd. Mannen zijn soms zelfs wel trots op hun superzaad, dat zich via een natte vagina een weg omhoog heeft gewerkt. Kijk maar eens naar dat prachtproduct dat het heeft voortgebracht! Dat de baarmoeder van hun lief zich daarna vult met vruchtwater, dat er tijdens de bevalling als een doorgebroken dijk weer uit komt gutsen, is ook nog te accepteren (mits er geen kringen in de bekleding van de auto achterblijven). Dat het ook nog wel eens voorkomt dat het hummeltje in het vruchtwater gepoept heeft is erg jammer, maar nou geen reden om deze papa vreemd aan te kijken alsof deze elke ochtend een glaasje urine nuttigt. Maar moedermelk!? Gadver! Warme melk, dat is so wie so toch wel een beetje ranzig. En het ruikt nogal apart. Maar ja, het is ook geen koeienmelk of bier.
Maar als moedermelk vies is, het idee het te moeten drinken iemand al de rillingen bezorgt, is het alternatief dan wel gezond? Dat moedermelk van koeien (nu niet de dieren die bekend staan om hun uitmuntende hygiëne), verknipt en geplakt tot een chemisch product als hygiënisch wordt gezien? Misschien juist omdat het uit een fabriek komt? Naar mijn idee is het een cultureel verschijnsel, een bijwerking van wat men vooruitgang noemt. Wij, de beschaafde mens, waanden ons ooit boven natuurvolkeren op de evolutionaire ladder, puur omdat wij toegang hadden tot meer kunstmatige en ‘dus’ hoogwaardiger middelen. Deze nieuwe standaard laat weinig ruimte open voor een weg terug. Voor een realisatie dat natuur ‘gewoon’ is zoals het bedoeld is. En dus niet vies en om je voor te schamen.
Gelukkig zijn onze baby’s zich nog niet bewust van al deze morele beperkingen die cultuur en beschaving met zich meebrengen. Zij laten zich geen gêne opleggen, die hun moeder en vader soms helaas wel beïnvloedt. Zij genieten gewoon van het pure natuurproduct, speciaal voor hen gebrouwen, met veel liefde en geduld gegeven.
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding